مذاکره آری یا خیر

سال سرنوشت‌سازی پیش رو داریم. تنش میان ایران و آمریکا به بالاترین سطحِ خود طی چهل سالِ گذشته رسیده است. ابرهای سیاهِ «برخوردِ تمدن‌ها»، آسمان گفت‌وگو را مشوش کرده است. پیام‌های دیپلماتیک خوبی رد و بدل نمی‌شود. متحدان منطقه‌ای آمریکا، بیش از هر زمانی‌ علیه ایران به جنب‌و‌جوش افتاده‌اند. پیرامون عوامل شکل‌دهنده این وضعیتِ تنش‌زا سخن بسیار گفته شده است. با هر علتی، اکنون در این وضعیت ایستاده‌ایم. هرچند از جنگ هراس نداریم و هرگاه حاجت افتد با اسلحه هم از ایران دفاع خواهیم کرد اما می‌دانیم جنگ‌ها هیچ‌گاه طرفِ پیروز ندارند! همه از جنگ ضرر خواهند کرد. خصوصاً بازی با کشور بزرگی مانند ایران، می‌تواند کل خاورمیانه را به آتشی بکشاند که پایانش برای هیچ‌کس مشخص نباشد. از طرف دیگر شرایط برای مذاکره و صلح هم اصلاً فراهم نیست. گوش و هوش طرف مقابل، بدهکارِ «مذاکره» نیست؛ او هوسِ «تسلیمِ» ایران را در سر می‌پروراند، نه توافق. گاردِ آمریکا اصلاً نسبتی با صلح ندارد. افسارِ تصمیم، انگار از یک طرف در دستِ جنگ‌افروزان و از طرف دیگر در دست کسانی است که فهمی از مناسبات قدرت در منطقه ندارند، لذا نمی‌توانند پای مذاکره متوازنی بایستند. از این روی، چشم‌انداز مذاکره و صلح‌ بسیار تاریک است.
بعید به نظر می‌رسد که صلح یا جنگ شود! نه ترامپ عزم جنگ دارد و نه تا اطلاع‌ثانوی می‌توان مذاکره کرد.
ما اکنون تمام تلاش‌مان برای «صادرات بدون خونریزی» نفت است. دپیلماسیِ فعال و دویدن‌های بی‌وقفه ظریف برای گشودنِ راهی برای حفظ اقتصاد کشور و جلوگیری از اجماع علیه ایران و آرایش و آمادگی مناسبِ نظامیِ کشور برای پاسخ به هر عملِ احمقانه‌ای از سوی دشمن، خلاصه فعالیت‌های این روزهای ما است. مطمئنم که دشمن زورش به شکستن این مقاومت نخواهد رسید.
اما این وضعیت‌ بدون همدلی داخلی نمی‌تواند بپاید. ما باید هرچه سریع‌تر شکاف‌های داخلی را ترمیم کنیم. ما زخم‌های کهنه‌ای داریم که سال‌ها منتظر عنایت‌اند. ما می‌توانیم بر دشمن پیروز شویم به شرطی که از همه ظرفیت‌های «ما» استفاده شود. ما کشور را بدون استفاده از اکثر ظرفیتش اداره کرده‌ایم. اگر امروز هم به سراغ مولفه‌های داخلی قدرت ملّی برویم دیر است. راه مذاکره با آمریکا بسته است، راه مذاکره با ملت که باز است. ما باید با ملتِ خود گفت‌وگو کنیم.
حتماً این گفت‌وگو ساده نخواهد بود. حتماً از هم گلایه‌هایی داریم. حتماً حق و ناحق‌هایی شده است. اما باید این راه را رفت. تنها راهی که انسجام و وحدت واقعی تولید می‌کند همین گفت‌وگوی ملّی است. تنها راهی که می‌تواند شکاف‌های اجتماعی و سیاسی ما را ترمیم کند و ما را مقابل هر توطئه خارجی‌ای بیمه کند؛ این است که ایران را متعلق به همه ایرانیان بدانیم. درب‌های قدرت را به روی همه ایرانیان دلسوز و متعهد باز کنیم و حلقه‌های خودی را فراخ‌تر کنیم و سایه صبر و گذشت‌مان را گسترده‌تر کنیم. باید سقف این نظام را بلندتر کرد تا همه بتوانند زیر آن بیایند.

انتهای یادداشت /*

*یادداشت‌هایی که ایصال از روزنامه نگاران، نویسندگان و فعالان سیاسی منتشر می کند لزوماً بیان دیدگاه این رسانه نیست، آراء و نظرات ایصال صرفاً در ستون سرمقاله منتشر می شود.

نسبیت گرایی فرهنگی

ایدئولوژی سیاسی چیست؟

قهقرا و پیشرفت؛ یک گزارش مستند

مجید رضائیان: محدوديت‌های رسانه‌ای برداشته نشود راه‌ حل معقول و منطقی برای سيستم نخواهد بود