در ایران افقهای متعدد و اغلب آرمانی یعنی دارای تفسیرهای ناکرانمند گذشته و آینده شکل گرفته است. این افقهای زمانی که بیارتباط به زمان حال هستند باعث طراحی و اجرای برنامهها و سندهایی شدهاند که به لحاظ مبنایی با یکدیگر سر ستیز دارند و به لحاظ اجرایی به سمت موازیکاری رفتهاند. زمان مفهوم بنیادین ارتباط انسان با واقعیت است و بدون افق مشترک زمانی امکان توسعه فراهم نمیشود.