به‌مناسبت 29 فروردین روز جهانی بناها و محوطه های تاریخی
اكثر مورخين اسلامي از جمله ابن خردادبه و حمداله مستوفي و ابن حوقل از اين بنا نام برده و آن را آتشكده معرفی كرده اند و دانشمندان خارجی نيز درباره آتشگاه پژوهش و بررسی كرده اند كه از جمله آنها ماكسيم سيرو و آندره گدار فرانسوی هستند.
ایصال نیوز - به نصف جهان که قدم می‌نهی و از هر مکانی که دیدن می‌کنی، آثار تاریخی و تمدن کهن ایرانی هویداست. یکی از بناهای نمایان شهر اصفهان، «آتشگاه اصفهان» است.
در 8 کیلومتری غرب اصفهان، چسبیده به بلوار آتشگاه، کوهی به همین نام قرار دارد که بر فراز آن، آتشکده‌ای در میان دژی به نام دژ ماربین و برفراز کوهی که حدود 1600 متر از سطح دریا ارتفاع دارد بنا شده است، آتشگاهی از دوران ساسانیان که بعدها در دوران اسلامی نیز آثار دیگری به آن افزوده شده است.
آتشگاه اصفهان یا کوه آتشگاه از بناهای تاریخی شهر اصفهان و از یادگارهای ایران باستان است که از خشت های بزرگ با ملات خاک رس ساخته شده و پلان آن دایره است.
آتشگاه اصفهان از بناهای تاریخی اصفهان و از یادگارهای ایران باستان است. این بنا نزدیک رودخانه زاینده رود قرار دارد و ساخت آن را به دوران ساسانی یا پیش از آن نسبت داده اند.
آتشگاه اصفهان یکی از سه اثر قدیمی به جا مانده از دوران باستان و از نظر بزرگی سومین اثر موجود در شهر اصفهان است و از آن به‌عنوان یکی از هفت آتشکده بزرگ ایران در زمان قباد ساسانی یاد می‌کنند.
این بنا به شماره 380 در تاریخ 1330/9/11 در فهرست آثار ملی ثبت شده است. قدمت و کاربری بنای آتشگاه نزد صاحب نظران مورد اختلاف است.
این بنا را به دلیل کاربرد چوب در میان رج‌های خشت چینی یادگار معماری قدیم بین النهرین می دانند.
طی مطالعات باستان شناسی گروه ایتالیایی به سرپرستی پرفسور گالدیری، طول عمر مصالح به کار رفته در ساختمان آتشگاه را 1400 پیش از میلاد تخمین زده اند.
نکته جالب توجه در این رابطه، حضور قومی در هزاره سوم پیش از میلاد در حدود اصفهان و بختیاری امروز است. بنابراین کاملاً محتمل است که بنای آتشگاه در ابتدا یک معبد مشابه معابد بین النهرین بوده باشد.
در ویکیپدیا قدمت آن را تا هفت هزار سال هم ذکر کرده اند.
گفتنی ست که مهمترین آتشکده های عهد ساسانی عبارتند از : آذر فرنبغ، آذر گشسب و آذر برزین مهر.
آثار برجای مانده روی قله کوه منفرد آتشگاه در مغرب اصفهان که مشرف به جاده اصفهان و نجف آباد است به احتمال قوی، اساس و بنیاد یک آتشکده از دوره ساسانیان است که بعداً در دوره های اسلامی، آثار دیگری بر آن افزوده شده است.
آنچه اکنون برجای مانده و جلب نظر می کند، یک بنای استوانه ای شکل با پلان هشت ضلعی است. آندره گدار، این بنا را که دارای طاقچه‌هایی با قوس جناغی است مربوط به دوره اسلامی می داند.
از طرفی با تسلط باطنیان اصفهان در اواخر سده پنجم هجری بر آتشگاه احتمال می رود که بنای آتشگاه با وجود هشت درگاه گشوده به هشت سوی مختلف در مقام یک برج دیدبانی ساخته شده باشد.
سیرو اشاره می کند این مجموعه با وجود استحکامات متعدد، نمی تواند قلعه بوده باشد چرا که فضاهای تالارمانند و آب انبارها در آن وجود ندارد. سیرو، آتشگاه را در بدو امر یک اقامتگاه موقت سلطنتی می شمرد و معتقد است که در ایران، حتی در پیش از اسلام، هرگز چنین بناهایی را کاملاً از مصالح سخت نمی ساخته اند.
در واقع این مکان بیشتر در زمره ترکیب هایی می گنجد که در آنها یک آتشگاه (اتاق نگهداری شعله مقدس) در پای یک تپه مقدس (آتشکده) جهت برپایی مراسمی احداث می گردید. بنابراین، احتمالا، این مکان ابتدا اقامتگاهی شاهانه بوده است که در قرون بعد به خدمت برگزاری مراسم دینی گرفته شده است.
ایرانیان قدیم پیش از آنکه به دین اسلام درآیند، پیرو آیین زرتشتی بودند و در آیین زرتشت برای تجلیل آتش که به نظر آنها یکی از اصول چهارگانه مقدس بود، تشریفاتی انجام می دادند و هنوز هم انجام این تشریفات در میان ایرانیانی که آیین قدیم خود را حفظ کرده اند، معمول است. آتش مقدس در آتشگاه های محفوظ نگهداشته می شد و نمی بایست هیچوقت خاموش شود. از آنجا در مواقع مشخصی ترکه های چوبی را مشتعل می کردند و به آتشکده ها که بواسطه سبک معماری شان به «چهارتاقی» مشهورند، می آوردند و مراسمی انجام می دادند و سرودهایی می خواندند و مردمی که در اطراف این چهارتاقی گرد آمده بودند، در انجام این مراسم شرکت می کردند. بسیاری از این آتشکده ها پس از اسلام در ایران تبدیل به مسجد شد، ولی آتشکده هایی که در نقاط دوردست یا کم جمعیت قرار داشتند، به حال خود باقی ماندند.
صادق هدایت نویسنده ایرانی در کتاب اصفهان نصف جهان درباره آن چنین نوشته است : “کوه آتشگاه، روز آبادیش، شکوه مخصوص داشته است. این پرستشگاه مانند مسجد و کلیسا دورش دیوار نداشته و چیزی را از کسی نمی پوشانیده. مانند آتش؛ سره و پاکیزه بوده. همان آتش جاودان نماینده پاکیزگی و زیبایی که به سوی آسمان زبانه می کشیده و در شب‌های تار، از دور، دل‌های افسرده را قوت می داده و از نزدیک، با پیچ و خم دلربا، با روان انسان گفتگو می کرده است.
از تاریخ نویسان و جغرافیانویسان قدیم، برخی درباره آتشگاه اصفهان مطالبی نوشته‌اند. از آن جمله: ابن خردادبه در قرن سوم هجری در کتاب المسالک والممالک می‌گوید: در قریه مارابین، قلعه‌ای از بناهای طهمورث موجود است و در آن آتشکده‌ای ست.
حمزه اصفهانی در قرن چهارم هجری در کتاب سنی ملوک‌الارض والانبیا پس از نام بردن از آتشکده‌های اصفهان می‌نویسد: کی‌اردشیر در شهر اصفهان، به یک روز سه آتشکده بنیاد گذاشت. یکی را به هنگام برآمدن آفتاب در جانب «قلعه ماربین» (ماربین، مهربین یا آتشگاه امروزی) به نام آتشکدهٔ شهر اردشیر، دوم آتشکده‌ای به نام زروان اردشیر به هنگام ظهر در دارک از روستاهای خوار (برخوار فعلی) و سوم، آتشکدهٔ مهر اردشیر در روستای "اردستان».
مجموعه آتشگاه اصفهان در طول تاریخ به عنوان یکی از جایگاه‌های آتش مقدس و در دوران‌های اخیر به دلیل موقعیت مذهبی و تفریحی همواره مورد توجه مردم اصفهان و اطراف بوده است. آتشگاه اصفهان در سال 1330 و با شماره 380 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. در سال‌های دهه 50 مرمت اساسی شد و در اوایل دهه 60 به جهت جلوگیری از ایجاد صدمات و تخریب، درهای ورودی ساختمان‌های آن بسته شد و بطور کامل استتار گردید.
انتهای پیام /*
