میان 2 کرونا!

شاید اگر کشورها 10 سال قبل گرفتار «کرونا» می شدند، به میزانی که امروز از آن می ترسند، نمی ترسیدند.یکی از بدترین خاطرات ما از «فضای مجازی» به طور قطع همین روزها در حال رقم خوردن است.

حتما شما هم در این موضوع با ما هم دردید و برایتان این حالت پیش آمده که پیام های ارسالی و محتوای صفحات افراد در فضای مجازی شما را خسته و کلافه کرده است.

این روزها انبوهی از پیام ها، توصیه ها و دلسوزی های درهم و برهم در فضای مجازی در حال انتشار است که به طور طبیعی منابع و محتوای مفید هم در این بلبشو گم شده است.این وضعیت امروز جامعه، ما را میان دو کرونا قرار داده است:

1 – ویروس کرونا 2019 یا (COVID-19) که از خفاش به انسان منتقل و از شهر ووهان چین به جهان صادر شده و کم وبیش در حال گسترش است، مشخصات اولیه اش شبیه آنفلوآنزاست، و به دلیل سرعت انتقال و نبود داروی درمان، طی دو ماه گذشته حدود سه هزار قربانی گرفته است.

2 - «کرونا»یی که فضای مجازی در حال ساختن آن است. بیماری یا ویروسی با حجم وسیع اطلاعات سیاه و سفید درباره اش که دیگر هیچ راهی برای تشخیص درست و غلط آن وجود ندارد.

دلهره از کدام کرونا؟

به طور قطع نمی توان حال و روز پراز ترس و دلهره اکنون بخش قابل توجهی از جامعه را ندید و کتمانش کرد اما واقعیت این است که این حالت اضطراب محصول همان کرونایی است که فضای مجازی آن را ساخته است_که البته نقش اطلاع رسانی ناقص و ضعیف مسئولان در آن بی تاثیر نیست - و الا ویروسی که متخصصان از آن سخن به میان آورده اند، با رعایت دقیق اصول و آداب بهداشتی چندان هم نمی تواند دلهره آور باشد مگر این که به هر نحو تصور کنیم ما حتما مبتلا می شویم و خیلی زود هم از دنیا می رویم. بماند که البته «مرگ» حق است و سرانجام یک روز به سراغمان خواهد آمد چه زود یا دیر.

ناخودآگاه در حال ترسیدن هستیم

بنابراین آن چه به نوعی امروز بلای جانِ بخشی از جامعه شده، ترس و دلهره ای است که از کشاکش اخبار و محتوای درست و غلط فضای مجازی پدیده آمده و ناخودآگاهمان را اسیر و گرفتار خود کرده است.

به طور قطع اکنون هیچ قصد آن نداریم که نبود «پروتکل جامعه اطلاع رسانی در بحران» را در کشور توجیه کنیم و آسیب های موجود این روزها را تنها به نحوه استفاده کاربران از فضای مجازی محدود و معطوف کنیم که بی شک «نقص و وجود ابهام» در نحوه اطلاع رسانی آغازین این پدیده بر برخی کم اعتمادی ها به متولیان امر و رجوع به هر خبر و تحلیل در فضای مجازی دامن زده است.

گروهی که این روزها کم پیدا شدند

به هر روی این روزهای کرونایی که در انتهای سالی پر از حوادث و اتفاقات سراغ ما آمده در شرایطی در حال گذر است که جای خالی روانکاوان و متخصصان روان شناسی به شدت احساس می شود. همه ما این ساعات و لحظه ها در حال مرور محتوا و اخبار تکراری هستیم؛ اطلاعاتی که حتی در بازه های کوتاه برایمان کم اهمیت می شود اما کیست که نداند همه ما در این شرایط نیازمند بازیابی روحی و روانی هستیم و بیش از هر زمان دیگری نیازمندیم که بدانیم چگونه می توانیم خودمان و اطرافیانمان را در شرایط ایده آل روحی قرار دهیم.

به طور قطع در این میان جایگاه رسانه ها و رسانه ملی، نقشی بی بدیل است که ای کاش این «رسانه ملی» آگاه بود به نیازهایی که باید این روزها بدان می پرداخت.

انتهای پیام/*

نسبیت گرایی فرهنگی

ایدئولوژی سیاسی چیست؟

قهقرا و پیشرفت؛ یک گزارش مستند

مجید رضائیان: محدوديت‌های رسانه‌ای برداشته نشود راه‌ حل معقول و منطقی برای سيستم نخواهد بود