آماده سیلی محکم به آمریکا

1. یک اصل ثابت‌شده و قطعی در میان تئوریسین‌ها و استراتژیست‌ها وجود دارد که میزان مشارکت ملی را با سطح امنیت ملی برابر می‌دانند. به این مفهوم که حضور پرتعداد مردم در عرصه‌هایی همچون انتخابات، زیر ذره‌بین کشورهای خارجی و به‌ویژه دشمنان قرار دارد و باعث ایجاد حریمی قدرتمند در مواجهه با تهدیدات و چالش‌ها می‌شود.

در شرایطی که دشمنان به انحاء مختلف از «فشار حداکثری» گرفته تا ایجاد ناامنی از طریق شیوه‌های جنگ روانی، تقابل در برابر کشورمان را در پیش گرفته‌اند، حمایت مردم از نظام اسلامی در قالب حضور پای صندوق‌های رأی، نقشه‌ها و برنامه‌های آن‌ها را نقش بر آب می‌کند.

2. جمهوری اسلامی در منطقه‌ای قرارگرفته که در بسیاری از کشورهای متحد آمریکا، نظام‌های قبیله‌ای و قرون‌وسطایی حکمرانی می‌کنند و به اذعان برخی از اندیشمندان غربی، تنها کشوری که با اصرار بر حکومت دینی، مدلی مترقی از دموکراسی را پیاده کرده، ایران است.

بالیدن به «مردم‌سالاری دینی» قاعدتاً وقتی محقق می‌شود و دست کشورمان را در عرصه‌های جهانی پر می‌کند که در بزنگاه‌ها و مواقع لزوم، میلیون‌ها نفر به میدان بیایند و از نظام اسلامی دفاع کنند. قدرت بالا و شگفت‌انگیز جمعیت‌های میلیونی است که در راهپیمایی‌ها بینی دشمن را به خاک می‌مالد و مشارکت همه مردم را به هدفی مهم برای انقلاب اسلامی در ادوار انتخاباتی تبدیل می‌کند.

3. نکته اینجاست که مهم‌تر از پر شدن کرسی‌های مجلس به نفع یک گروه یا جریان سیاسی خاص، مشارکت بالا و حداکثری است که نفع مستقیم آن به‌حساب مردم و حتی جناح‌های شکست‌خورده واریز می‌شود. از منظر استراتژیک همان‌گونه که در ابتدا به آن اشاره شد، حضور حداکثری ضریب امنیت ملی را افزایش می‌دهد و از نظر سنت‌های الهی، وقتی جماعتی اراده و خواستی را طلب می‌کنند، خداوند نیز آن را تأیید می‌کند.

در حقیقت با نگاه به مبانی دینی، خواست و اراده هر جمعیتی، ملاک ثبات یا تغییر شرایط حاکم است، همچنان که در سوره رعد به آن اشاره‌شده است. نعمت «امنیت» اکنون بر کشور حاکم شده و فقدان اراده برای حفظ اوضاع کنونی طبعاً موجبات دگرگونی اوضاع فعلی را به همراه خواهد داشت.

4. از سوی دیگر، دشمن همواره مترصد بوده تا فضای غبارآلودی را در پیش چشم مردم به تصویر بکشد و از رهگذر القای «بی‌تفاوتی» و «ناامیدی»، حضور در انتخابات را مساوی با تشدید فشارها و مشکلات جلوه دهد. از آنجا که ریختن هر رأی به صندوق‌ها، ارکان حاکمیت نظام اسلامی را محکم‌تر می‌کند، تلاش حریف بر این است که اصل حضور را با ترفندهای جنگ روانی کمرنگ کند و این‌گونه القا نماید که سال‌ها حمایت مردمی از جمهوری اسلامی، ثمری جز تشدید فشارها و تحریم‌ها نداشته است. این شیوه معمولاً در چند روز پایانی تبلیغات انتخابات – چه ریاست جمهوری و چه مجلس – با شدت بیشتری، صرفاً برای خنثی کردن «مقاومت حداکثری» بکار گرفته می‌شود تا مردم را به دست کشیدن از مقاومت مجاب کنند.

خب، سؤال اینجاست که اگر دست کشیدن از مقاومت به مفهوم رفع تحریم‌ها و در نتیجه، رونق اقتصاد و معیشت است، چرا کشورهایی همچون مصر و مکزیک که رؤسای آن‌ها دست‌نشانده و رفیق گرمابه و گلستان آمریکا هستند، انقلابیون آن‌ها از دیوار هیچ سفارتی بالا نرفته‌اند و شعار مرگ بر آمریکا و اسرائیل سر نداده‌اند، دچار فقر و چالش‌های عظیم اقتصادی شده‌اند؟!

طبق آمارها، چندین میلیون مصری از فقر مفرط مجبور به زندگی در وضعیت نامناسبی هستند و شهروندان مکزیکی نیز درست به همین دلیل، فوج فوج به مرز آمریکا می‌آیند و با برخورد خفت‌بار مأمورین مرزی این کشور مواجه می‌شوند.

این‌ها همه دلایلی است که نشان می‌دهند اتفاقاً مشکلات کشور نه به دلیل مقاومت بلکه به دلیل بی‌تدبیری‌ها و پیاده شدن نسخه‌های اقتصادی نئولیبرالیسم است.

از این رو، مردم باید هوشیار باشند و به کسانی رأی بدهند که افزون بر تأکید صریح و بدون پرده‌پوشی بر حفظ روحیه مقاومت، به پیاده‌سازی اقتصاد مردمی و مقاومتی اصرار دارند و به‌جای امید بستن به غرب، به ظرفیت‌های فراوان داخلی برای شکوفایی و رونق معیشت کشور چشم دوخته‌اند.

نکته بعدی اینکه تشکیل مجلسی قوی به پشتوانه بالای آرای مردمی، تصویب قوانینی بهتر و با اتقان بیشتر به‌منظور حل مشکلات مردم به‌ویژه در بخش اقتصادی را در پی دارد.

حمایت مردمی این قدرت را به وکلای ملت می‌دهد که با سینه‌ای ستبر از حقوق موکلانش در مجلس دفاع کنند، با اقتدار سخن بگویند و از هیچ حزب و جناح و کشوری در انجام وظایفش باک نداشته باشند.

طبعاً ریل‌گذاری حرکت کشور در جهت انتفاع عمومی، صدای کانون‌های قدرت را در می‌آورد و باعث خیزش برخی مخالفت‌ها می‌شود. در نتیجه، هر چه تعداد آرای نمایندگان بیشتر باشد، جسارت آن‌ها در دفاع از حقوق عامه مردم نیز مضاعف می‌شود.

این اتفاق البته به‌شرط انتخاب صحیح و درست شکل می‌گیرد وگرنه، نمایندگانی در مجلس بودند که دقیقاً در جهت عکس منافع کشور حرکت کرده و به بنیان‌های ارزشی لطمه وارد آوردند.

5. علاوه بر این، متأسفانه برخی از نمایندگان در ادوار گذشته، درجایی که باید حامی مردم می‌بودند و قوانینی در راستای منافع ملی تصویب می‌کردند، بلندگوی جانب‌داری از غرب و آمریکا شدند و در صحن علنی پارلمان، با مسئول سیاست خارجی اروپا که از هیچ کوششی برای فشار بر ایران دریغ نکرده بود، سلفی حقارت گرفتند.

از این منظر، مرور کارنامه افراد و جریان‌های وابسته به آن‌ها برای انتخابی هوشمندانه، از تکرار چنین صحنه‌ها و موضع‌گیری‌های مغایر با عزت ملی جلوگیری خواهد کرد.

چند سال پیش، در چنین ایامی، شبکه تلویزیونی «فرانس ۲۴» که به زبان‌های انگلیسی، عربی و فرانسوی خبر پخش می‌کند، تصاویری از صفوف طولانی مردم برای شرکت در انتخابات را نشان داد و اذعان کرد: «مشارکت بالا و گسترده مردم ایران در انتخابات، سیلی محکمی به غرب است». بنابراین، عزت، پیشرفت، امنیت و عزت کشور علیرغم میل بدخواهان در این مقطع در گرو حضور آگاهانه، مسئولانه با نشاط و حداکثری در پای صندوق‌های رأی خواهد بود.

انتهای پیام/*

آماده سیلی محکم به آمریکا

نسبیت گرایی فرهنگی

ایدئولوژی سیاسی چیست؟

قهقرا و پیشرفت؛ یک گزارش مستند

مجید رضائیان: محدوديت‌های رسانه‌ای برداشته نشود راه‌ حل معقول و منطقی برای سيستم نخواهد بود