امام ما، امتی مسئولیت پذیر می خواهد!

هدایت امری دوسویه و کاری مشترک بین امام و مأموم - در بعد فردی- و بین امام و امت -در بعد اجتماعی- است. از این روست که نخست باید برای پذیرش این دعوت بلوغ ایجاد شود تا زمینه برای تربیت انسان فعال و جامعه مسئول فراهم شود.
و دریغا که غالبا ما از فهم غلط و به سبب تنبلی مان در پی امامی هستیم که همه کارها را خودش بکند و چنان که قوم موسی گفتند برود و به همراه خدا بجنگد و لقمه آماده پیروزی را در دهانمان بگذارد. چنان که در نظام آموزشی مان عادت کرده ایم که معلم یک سویه فقط بگوید و ما بنویسیم و حفظ کنیم و معمولا معلمی را بهتر می دانیم که جواب آماده و حل المسائل به ما بدهد و قبولی کنکورمان را تضمین کند، نه رشد و فهم و بلوغ فکری و اندیشه مان را!
لذا درفضای دینی هم مؤمنانی را مطلوب تر می دانیم که پرسش نکنند و سر به زیر بیندازند و به اسم تعبد چشم و گوش بسته دنبال ما بیایند! اگر دین از ما انتظار حرکت دارد و می گوید یک قدم بیا تا امام تو 10 قدم به سوی تو بردارد، فقط از باب ابزار ظاهری نیست که مثلا اگر حکومتی معجزه وار در دستشان قرار گرفت راضی باشند، بلکه آن ها خواست واقعی و قبول سهم مشارکت افراد را می خواهند!
برای این است که حضرت به شخصی که مدعی آمادگی برای انقلاب و تشکیل حکومت بود گفتند که توی تنور برو ! یعنی باید ببینیم که خودت چقدر حاضری پای کار باشی؟ این طوری شخص و جامعه مسئولیت پذیر درست می شود که تزول الجبال و لایزول/ اگر کوه از جا در برود او برجای می ماند و آن طرف دنیا در میان کفار هم عقیده اش سست نمی شود. ولی برعکسش می شود افراد سست ایمان که فرمود من دخل فی هذا الدین بالرجال أخرجه منه الرجال/ با نسیمی می آیند و به بادی می روند!
و به این معناست که می گوییم قرار نیست دین، افراد را به زور بهشتی کند زیرا اختیار و اراده شخص و جامعه در انتخاب مسیر و همراهی شان در تحقق اهداف تعیین کننده است! اگر امیر مؤمنان (ع) می گوید حکومت را زمانی پذیرفتم که همه جمع شدید و در خانه ام را از پاشنه درآوردید «حتی شق عطفای و... » از این روست که باید طرف مقابل که امت یا مأموم است با تمام وجود برای این هدف آماده و همراه باشد. اسلام دنبال تعداد جمعیت نیست که مثلا با آن تفکر سنتی بپرسد: پس چرا جرج جرداق شیعه نشد؟ و بخواهد با صد دلار افراد را ثبت نام کند و آمار مسلمان شدن بدهد!
مکتب هدایت و سعادت حسینی به دنبال ساختن و شکل دادن جوهره وجود انسان و جامعه برای مسئولیت پذیری فعال و دینداری آگاهانه است، نه ادای ظاهری مناسک منفعلانه. و سیدالشهدا اگر در مسیر کربلا همواره بر دعوت مردم کوفه تأکید می کند به این سبب است که تا این اراده و خواست و همراهی و همکاری نباشد امام از جای خود حرکت نمی کند و می گوید:«لم أخرج أشرا و لا بطرا» و به ضرب المثل معروف استشهاد می کند که «فلو ترک القطا لیلا لناما»
سخنی از یک دانشمند غیر ایرانی نقل شده که گفته بود: بعد از کربلا یا حق طلب و آزادی خواه داریم یا باطل خواه و استبداد طلب از این زاویه قابل فهم است که زمینه ظهور امام عصر(عج) را بلوغ فکری و آمادگی عملی انسان ها برای صلاح و اصلاح ایجاد می کند و از همین منظر شاید دعا در روایاتی چون «أکثروا الدعاء بتعجیل الفرج» را بتوان دعوت و اقدام خواند که فرمود : «أدع الی سبیل ربک» و این گونه است که «فإن ذلک فرجکم»
انتهای پیام/*

امام ما، امتی مسئولیت پذیر می خواهد!

نسبیت گرایی فرهنگی

ایدئولوژی سیاسی چیست؟

قهقرا و پیشرفت؛ یک گزارش مستند

مجید رضائیان: محدوديت‌های رسانه‌ای برداشته نشود راه‌ حل معقول و منطقی برای سيستم نخواهد بود