اسارت کلاس زندگی، شهادت پاداش بندگی

هنوز متبسم است و لبخند بر لب دارد، هنوز مقاوم است و فداکار، آزاده سرافراز حسین قاسمی را می گویم، او که سرباز ارتش بود و سال اولِ دفاع مقدس به اسارت دشمن بعثی در آمد، بیش از 9 سال در اسارت بود و رنج بی پایان اسارت را با آزادگی و ایمانی راسخ، مردانه تحمل کرد و اراده ای پولادین تسلیم اراده خشن دشمن نشد.

متولد کهریزسنگ نجف آباد است، کهریزسنگی که در زمان دفاع مقدس روستایی بود با مردمی سختکوش و کشاورز، با حدود سه هزار نفر جمعیت در آن زمان، با بیش از 57 شهید و 9 آزاده و 110 جانباز و با بیش از 250 رزمنده که در دفاع از میهن اسلامی ایفای نقش کردند.

اما داستان زندگی آزاده سرافراز حاج حسین قاسمی و خانواده صبور و پرصلابت او همچون ستاره ای درخشان همواره الگوی مردم این دیار و میهن اسلامی ایران عزیز است.

حسین در اواخر سال 1359 در حالی که هنوز چند ماه از مراسم عقد را سپری نکرده بود به اسارت دشمن بعثی در آمد.

این سرباز فداکار قرار بود 9 ماه بعد و پس از پایان خدمت سربازی مراسم ازدواج خود را برگزار کند اما تقدیر چنان بود که این مراسم 9 سال بعد برگزار شد!

به زبان، گفتنِ 9 سال شاید آسان باشد، اما 9 سال ایستادگی و مقاومت در اردوگاه های مخوف بعثی های عراق، گواه جانفشانی، اخلاص، ایثار و پایداری آزادگانی مانند حاج حسین عزیز است.

9 سال ایستادگی بر سر پیمان وفاداری و عشقِ یک دختر به آزاده ای که احتمال شهادتش در اسارت هزار بار بیشتر از رهایی و بازگشتش بود خود کتابی از فداکاری و عشق و ایمان است.

راستی ما چگونه راحت از کنار این همه فداکاری های غریبانه می توانیم بگذریم.

آری از حسین قاسمی می گفتم، یادم هست روزی از ایام دفاع مقدس، نامه ای از اردوگاه عراق توسط صلیب سرخ برای همسر (نامزد) حاج حسین آمد، نامه ای که نه تنها باعث افتخار این خانواده بود بلکه مایه فخر و غرور مقدس مردم کهریزسنگ شد.

حتما می دانید ارسال نامه از اردوگاه اسرای ایرانی در عراق بسیار سختگیرانه بود و قبل از ارسال، عراقی ها نامه اسرای ایرانی را بازبینی می کردند و اگر کوچکترین کلمه ای جز احوالپرسی ساده نوشته می شد، نامه تحویل صلیب سرخ نمی شد.

اما نامه حسین به نامزدش فقط یک نقاشی شامل گل و بوته بود و متن بالای آن احوالپرسی. حسین عزیز در این نقاشی به شکل ماهرانه ای این جمله را رمزگونه نقاشی کرده بود:«اسارت کلاس زندگی، شهادت پاداش بندگی»!

پدر و مادر و همسر صبور و همه کسانی که آن زمان این نامه (نقاشی) را می دیدند اشک شوق و غرور از مقاومت این فرزند برومند و آزاده بر گونه داشتند...

حسین قاسمی در مرداد 1369 همراه دیگر آزادگان به میهن بازگشت و مورد استقبال گرم همشهریانش قرار گرفت، با نامزد صبور و مقاومش ازدواج کرد، اکنون با فرزندان رشیدش زندگی می کند.

اما این پایان ماجرای مقاومت مثال زدنی این آزاده خطه اصفهان نیست، حسین قاسمی پس پایان اسارت، ادامه تحصیل داد، دو دوره رئیس شورای اسلامی شهر شد و خادم مردم بود.

اگر چه حاج حسین در صحنه خدمت به مردم شهر خود کوشا بود اما بیماری و رنج دوران اسارت پس از سالها باز صحنه امتحانی بزرگ را برای او رقم زد. حاج حسین بیش از 9 سال است که بر اثر عوارض دوران اسارت، بجز قدرت بینایی و ادراکی هیچ توان دیگری ندارد. 9سال است که در بستر بیماری مقام و پایدار است. 9 سال است که وقتی به دیدارش می روی با همان تبسم همیشگی، اما با حرکات چشم ابراز محبت میکند.

یادم هست اوایلی که در آغاز بروز این بیماری سخت، ویلچر نشین شده بود اما اندکی قدرت تکلم داشت، به جای اینکه ما به او روحیه بدهیم او بود که با اشاره به آیات قرآن و اشعار مولانا می گفت: «همه صحنه های زندگی، سختی و آسانی لطف و امتحان خدایی است راضی به رضای خدا و شاکر او هستیم».

بی شک، همسر و فرزندان برومند خانواده قاسمی نیز در پیشگاه الهی بخاطر این همه همراهی و ایثار و فداکاری اجری عظیم دارند و مردم قدرشناس ایران سپاسگزار آنان تا همیشه خواهند بود.

آری آزادگان، صبورتر از سنگ صبور و راضی‌ترین کسان به قضای الهی بودند.

سینه‌هایی فراخ‌تر از اقیانوس داشتند و جمعی مخلص، مقاوم، اهل ایثار و فداکاری و صاحب دل‌هایی خسته بودند که از همه جا و همه کس بریده و به خدا پیوسته بودند.

آزاده نامیده شدند، چون از قید نفس و نفسانیات رهایی پیدا کرده بودند.

اما پدر و مادر، همسر و فرزندان آزادگان نیز بخاطر صبر و مقاومت و همراهی و پرستاری آزادگان در همه رنج ها و بیماری ها و عوارض ناشی از اسارت، تا ابد شایسته تقدیرند و افتخار ایران و ایرانی.

انتهای پیام/*

اسارت کلاس زندگی، شهادت پاداش بندگی

نسبیت گرایی فرهنگی

ایدئولوژی سیاسی چیست؟

قهقرا و پیشرفت؛ یک گزارش مستند

مجید رضائیان: محدوديت‌های رسانه‌ای برداشته نشود راه‌ حل معقول و منطقی برای سيستم نخواهد بود