نیاز به گفت‌و‌گوی اجتماعی، برای یافتن راه‌حل‌ها، شنیدن همه صداها و مفاهمه برای حل مسائل نیاز امروز مبرم ماست. حتی بخشی از عوامل ناآرامی‌های روانی و اجتماعی و کنش‌های اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در جامعه ایران امروز را می‌توان بر این مبنا تبیین نمود. به اعتقاد من نوعی بی‌سامانی سیاسی در فقدان نهادهای میانجی این گفت‌و‌گوها را با مشکل روبه‌رو کرده است.
بودجه متکی به نفت، در ذات خود مسابقه برای کسب رانت، سهم بیشتر و نفی سهم دیگری را در جامعه به وجود می‌آورد. احساس غبن و مسابقه برای مواهب بیشتر، رانت‌های دیده و ندیده شده را دامن می‌زند.
فقدان رشد اقتصادی مداوم و سرمایه‌گذاری‌های جدید سبب شده که تقاضای کار به اندازه کافی ایجاد نشده که این امر منجر به هم خوردن امنیت شغلی و همچنین کاهش دستمزدها و عدم دستیابی به شغل توسط نیروهای جدید و تشدید بیکاری شده است.
