اختلاف نظر درون گروهی میان دو جریان سیاسی کشور به صورت مشترک نمایان است اما حجم انتظارات جامعه از اصلاح طلبان نگرانی ها از اختلافات درونی میان این جناح را افزایش می دهد. ۹ ماه زمان زیادی برای انسجام؛ تعیین استراتژی، رسیدن به فهرست و تبلیغات انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی نخواهد بود و البته شیوه های پیشین اعتمادسازی هم احتمالا پاسخگوی دیدگاه های جدید به ویژه میان جوانان نخواهد بود

به گزارش ایصال نیوز، ایرنا در گزارشی تحلیلی نوشت: همزمان با افزایش تحرک انتخاباتی، تفرق و اختلاف نظر درون گروهی میان دو جریان سیاسی کشور به صورت مشترک نمایان است اما حجم انتظارات جامعه از اصلاح طلبان نگرانی ها از اختلافات درونی میان این جناح را افزایش می دهد. ۹ ماه زمان زیادی برای انسجام؛ تعیین استراتژی، رسیدن به فهرست و تبلیغات انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی نخواهد بود وقتی که هر روز اطلاعات ضدونقیضی از اختلاف نظرها، طعنه ها و کنایه های سیاسی در جریان اصلاح طلب منتشر می شود.
**اختلافات در جریان اصلاحات
اصلاح طلبان در دور قبل انتخابات مجلس توانستند با فهرستی موسوم به امید، همه کرسی های بهارستان در تهران و برخی از شهرهای مهم را فتح کنند. فهرستی که اکنون به یکی از مهم ترین نقاط اختلاف آنها تبدیل شده است. عملکرد فراکسیونی که در مجلس همنام این فهرست تشکیل شد تاکنون از منظر برخی منتقدان اصلاح طلب ناامید کننده بوده و اکنون کسانی که چنین فهرستی را بسته و راهی مجلس کردند در مظان انتقادات قرار دارند. این انتقادات همزمان با انتخابات کمیسیون های مجلس و از دست رفتن ریاست آنها برای فراکسیون امید بیشتر می شود.
«شهیندخت مولاوردی» عضو شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان از تدوین شیوه‌نامه‌ای برای رصد، پایش و ارزیابی عملکرد نهادهای برآمده از لیست امید خبر داد که نشان می دهد این فهرست و کارایی آن با اما و اگرهایی روبروست. تلاش برای تهیه چنین شیوه نامه ای نشان می دهد اصلاح طلبان خود را موظف تعیین سازوکاری برای پاسخگو کردن هر فهرستی در برابر هر نوع حمایتی می دانند. حمایتی که از سوی عالی ترین مقام این جریان سیاسی یعنی رییس دولت اصلاحات انجام می شود و نتیجه آن، تاثیر مستقیم بر وجهه سیاسی و اقتصادی او می گذارد.
فراکسیون امید و رییس آن در تیررس انتقادات گاهی تند اصلاح طلبان قرار دارد. سکوت «محمدرضا عارف» در برهه ها و موضوعات مختلف از منظر اصلاح طلبان مبهم و حتی مرموز ارزیابی می شود. همین انتقادات بر ریاست او در شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان هم وجود دارد. مبنای تشکیل نهادهایی مانند پارلمان اصلاحات یا نهادهایی از این دست هم همین انتقادات به عارف است. برخی چهره های اصلاح طلب به ویژه دبیران کل احزاب، کم شدن تاثیر و نقش تحزب در فراید تصمیم گیری شورای عالی اصلاح طلبان را دلیل تلاش خود برای ایجاد پارلمان اصلاحات می دانند. اما تشکیل این پارلمان نیز با توجه به اختلاف نظرها درباره ماهیت آن و حتی ضرورت وجودش، با اما و اگرهای بزرگی دستکم تا انتخابات اسفند سال جاری روبروست.
فراکسیون امید و شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان بخشی از کانون های اختلافی میان اصلاح طلبان است. نقطه شعله ور دیگر اختلاف دیدگاه میان دو حزب اصلی این جریان است که در پرونده «محمدعلی نجفی» شهردار اسبق تهران، به اوج خود رسید و صفحه های شخصی اعضای دو حزب در شبکه های اجتماعی به عرصه تبادلات کنایی تبدیل شد. پیش از این هم این دو حزب درباره سیاستگذاری ها و تصمیمات اتخاذ شده در جریان اصلاحات دیدگاه های متفاوتی داشتند. بنیان آن هم در این گزاره مشهود است که «گروهی از کارگزارانی ها گروهی از اتحادی ها (مشارکتی های سابق) را به آرمان خواهی افراطی و در برابر گروهی از اتحادی ها هم کارگزارانی ها را به عملگرایی افراطی متهم می کنند. این تفاوت دیدگاه گاهی در انتخابات شهردار تهران، گاهی در بستن فهرست انتخاباتی و گاهی در پرونده شهردار اسبق خود را نشان می دهد.
**راهکارهای اصلاحات حضور رهبری در قامت سید محمد خاتمی در جریان اصلاحات مزیتی است که می تواند عامل برای رفع اختلافات و کاتالیزور اتحاد مجدد باشد اما در برهه کنونی عمل کردن این کاتالیزور نیازمند هوشمندی همه طیف های اصلاح طلب است. عقلای قوم به خوبی تجربه تلخ انتخابات ۸۴ ریاست جمهوری و دوره های هفتم تا نهم مجلس را به خوبی به یاد دارند و برای تکرار نشدن این تلخی نیازمند «تَکرار» های تاثیرگذار هستند.
تدوین منشور دقیق و واضح اصلاح طلبی و اعلام رسمی معیارهای اصلاح طلب بودن می تواند راهکار دیگری برای انسجام اصلاحات و جلوگیری از ورود افرادی باشد که التزام نظری و عملی به مفاد این منشور ندارند. منشوری که محتوای آن تمام کننده حجت هم برای نیروهای بدنه اصلاحات و هم برای تصمیم گیران در سطح نخست قدرت و از همه مهمتر برای رای دهندگان باشد. این منشور از یک سو باید نسبت قدرت و اصلاحات را تبیین کند و از سوی دیگر رابطه میان اصلاح طلبان و جامعه را تعریف کند. مسوولیت سنگینی که تا به سرانجام نرسد اصلاحات همچون پاندولی میان قدرت و جامعه در نوسان خواهد بود. احزاب مهم و تاثیرگذار این جریان که پیش از این در آزمون انتخابات سربلند بیرون آمده اند می توانند حلقه وصل بدنه جامعه و نهادهای قدرت باشند. انواع استراتژی ها برای حضور حداکثری مردم در پای صندوق های رای می تواند از کانون مشورت ها و اتاق های فکر فعال و البته جوان این احزاب بیرون آید و راهگشا باشد. اصلاحات برای ربودن گوی رقابت از حریف سنتی خود که دغدغه های این جریان را هم ندارند؛ با چالش های پیدا و پنهانی روبروست که بخشی از انرژی این جریان را می گیرد. بخشی از اتاق فکر اصلاحات باید در پی راهکارهای مشخص و «پلن های B» برای رویدادهای آینده باشد.
** انتخابات و آینده اصلاح طلبان زمان پیش رو برای اصلاح طلبان به دلیل انتظاری که در جامعه از این طیف وجود دارد زمان زیادی برای رفع اختلاف های درونی ندارند. سه بار پیروزی در انتخابات طی سال های ۹۲ تا ۹۶ می تواند تجربه ارزشمندی برای این جریان باشد. انتخابات آینده مجلس به هزار دلیل پیدا و پنهان انتخابات دشواری است. کسب رای مردم و اعتماد آنها به سادگی گذشته نخواهد بود.
راهکار این چالش هم نادیده گرفتن ایرادات و اشکالات نیست. متهم سازی های سیاسی در شبکه های مجازی بی آنکه دلیل متقنی پشت آنها باشد نمی تواند اصلاحات را فاتح انتخابات مجلس در سال جاری کند. پیش از وقوع واقعه شکست در انتخابات باید علاجی قطعی برای آن طراحی و تنظیم شود.
شیوه های پیشین اعتمادسازی با احتمال بالایی پاسخگوی دیدگاه های جدید به ویژه میان جوانان نخواهد بود. تغییرات در اقشار مختلف جامعه ایران و در حوزه های مختلف اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی به قدری تند و در دور شتاب است که با ایستایی برخی طیف های اصلاح طلب نمی توان به گرد آن رسید.
انتهای پیام/*