اندیشکده گروه بین المللی بحران در اظهار نظری اعلام کرد که به نظر می رسد گرسنگی و فقر بیش از همه بمب ها و گلوله های دو دهه گذشته، افغانستانی ها را بکشد این در حالی ست که تعلیق کمک های مالی به جز کمک های اضطراری بزرگترین مقصر وقوع این فاجعه است.

ایصال نیوز - عبدالقاهر کشاورز افغانستانی ست که خشکسالی ای سخت تر از خشکسالی اخیر به یاد نمی آورد. او که در پی از دست دادن محصول کشاورزی خود، قادر به تأمین معاش چهار فرزندش نبود، تصمیم جدی گرفت تا دارایی های خود را بفروشد و برای جستجوی کار به شهر هرات مهاجرت کند.



چند روز بعد، در 15 آگوست، طالبان قدرت را به دست گرفت که پیامد آن یک فروپاشی اقتصادی بی سابقه بود و میلیون‌ها شهروند را به فقر کشاند و افغانستان را به یکی از نمونه های بدترین بحران‌های انسانی در جهان تبدیل کرد.

با شروع زمستان، خانواده قاهر به همراه نزدیک به 9 میلیون افغانستانی به طرز خطرناکی در آستانه مواجهه با قحطی قرار دارند.

عبدالقاهر می‌گوید: "بچه ها لباس گرم ندارند و هوا خیلی سرد می شود. می ترسیم مریض شوند."

تسلط برق آسای طالبان، باعث مسدود شدن میلیاردها دلار دارایی افغانستان در خارج از کشور شد. بودجه بین‌المللی که 75 درصد از هزینه‌های دولت را حمایت می‌کرد نیز یک شبه آب رفت! بانک‌ها با کمبود نقدینگی مواجه شدند، میلیون‌ها نفر کار خود را از دست دادند یا حقوقی دریافت نکردند، پول محلی سقوط کرد و قیمت‌ها افزایش یافت.

اندیشکده گروه بین المللی بحران می‌گوید که به نظر می رسد گرسنگی و فقر "بیش از همه بمب ها و گلوله های دو دهه گذشته افغان ها را بکشد و تعلیق کمک های مالی مهمترین عامل وقوع چنین فاجعه ای است. 

اما یافتن راهی برای جلوگیری از وقوع فاجعه به دلیل تحریم‌های سازمان ملل، ایالات متحده و سایر تحریم‌ها علیه طالبان که همچنان به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته می‌شود، پیچیده است.

در اواخر دسامبر، شورای امنیت سازمان ملل متحد و ایالات متحده به سازمان های امدادی بشردوستانه چراغ سبز نشان دادند تا کمک‌های حیاتی را بدون ترس از تبعات تحریم‌ها ادامه دهند.

روز سه‌شنبه، سازمان های امدادی بشردوستانه، درخواست کمک‌های بشردوستانه 4.4 میلیارد دلاری برای افغانستان در سال 2022 کردند که بزرگ‌ترین درخواستی است که تاکنون برای یک کشور درخواست شده است.

اما بسیاری از تحلیلگران معتقدند که کمک های بشردوستانه صرفاً علاجی موقتی ست و نقدینگی باید برای احیای تجارت و معیشت به اقتصاد افغانستان تزریق شود و پول های بلوکه شده برای انجام امورات حیاتی، آزاد شود.

عبدالقاهر در یک تماس ویدیویی از هرات به بنیاد تامسون رویترز گفت: "این پول های بلوکه شده، پول افغان ها است و این تحریم ها به افراد آسیب پذیر آسیب می رساند."

قاهر از جملۀ سه و نیم میلیون افغانستانی است که به دلیل خشکسالی و ناامنی آواره شده اند.

خانواده او در یک کمپ در حومه هرات یک اتاق مشترک دارند. آب و برق وجود ندارد و دما در شب به زیر صفر می رسد.

این کشاورز 45 ساله مرتباً به هرات می رود تا زباله هایی برای سوزاندن پیدا کند تا خانواده بتوانند برنج و سیب زمینی بپزند. او و همسرش برخی از وعده های غذایی را حذف کرده اند تا فرزندانشان بتوانند غذا بخورند.

مری الن مک گروتی، نماینده برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد، می‌گوید که افغانستان با "سونامی گرسنگی" مواجه است، با رکورد 23 میلیون نفر - بیش از نیمی از جمعیت - که برای خوردن غذا دست و پنجه نرم می کنند.

کشاورزان اغلب برای جستجوی شغل پیش از طلوع آفتاب حرکت می‌کنند، اما بحران اقتصادی، بسیاری از مشاغل را از بین برده است.

مک گروتی می‌گوید: "این بحران، یک فاجعه کامل ایجاد کرده است. زنانی زیر دست و پا له می شدند که برای کمک فریاد می‌زدند. مردان زیادی را مشاهده کرده‌ام که در سطل‌ها برای نان خشک جست جو می کنند تا به بچه‌هایشان غذا بدهند."

وقتی او به ولایت شمالی بدخشان سفر کرد، کشاورزان مسن که دوران مختلفی را تجربه کرده بودند به او گفتند که هرگز فاجعه بار تر از این دوران ندیده بودند.

او می‌گوید: «آنها به من گفتند که جنگ را به شکنجه و عذاب گرسنگی که با آن روبرو هستند ترجیح می دهند.»



ملک، یک کشاورز 25 ساله از غرب افغانستان، درآمد خود را از کشت نخود، گندم و زیره تأمین می کرد او امّا حالا شروع به فروش چند گوسفندی که برای پرورش خریده بود کرده است.

سایر افغانستانی ها، همه چیز از موتور گرفته تا جواهرات و زمین را می فروشند. برخی از شهروندان از شدت فقر دخترانشان نوجوان شان را می فروشند و برخی با این دختران خردسال ازدواج می کنند.

مَلِک که در معرفی خودش به همین اسم اکتفا می کند، می‌گوید: زمستان، بسیار بسیار دشوار خواهد بود. بسیاری از مردم برای خرید مواد غذایی باید دارایی های خود را بفروشند.

بسیاری از مردان منطقه محل زندگی اش به ایران رفته اند. ملک در نظر داشت به آنها بپیوندد، اما اخیراً بذر گندم را از سازمان خواربار و کشاورزی فائو دریافت کرده است که امیدوار است کشت گندم به او کمک کند تا در افغانستان بماند.

ریچارد ترنچارد نماینده فائو می‌گوید که او هرگز ندیده بود که بحران به این سرعت و به طور چشمگیری گسترده شود، ترنچارد می‌گوید نگه داشتن کشاورزان در زمین هایشان برای جلوگیری از قحطی حیاتی است.

به سخنی، کشاورزان در مزارع خود نمی میرند، آنها در جوار دام های خود نمی میرند. مردم در جاده ها و در اردوگاه ها می میرند زمانی که مجبور به ترک محل زندگی خود شده اند.

این درحالی ست که دسترسی امدادگران به جوامع در معرض خطر دشوار است. فائو با پایان تنش می تواند به تمام استان های افغانستان دسترسی داشته باشد. با این همه، سازمان های امداد رسان به پول و منابع نیاز دارند. برنامه جهانی غذا به تنهایی 2.6 میلیارد دلار برای سال پیش رو نیاز دارد.

فائو و برنامه جهانی غذا گفته اند که طالبان نیاز گسترده به کمک را درک کرده و به کارمندان زن اجازه کار می دهد، علیرغم اعمال محدودیت برای سایر زنان!

با پیروزی طالبان، این اولین بار است که یک گروه تحریم شده، یک کشور را تصرف می کند و جامعه بین المللی را در پذیرش یک حاکمیت این‌چنینی، مردد می کند.

سازمان ملل، بانک جهانی و کمک کنندگان به دنبال راه هایی برای تزریق پول به اقتصاد افغانستان هستند به نحوی که منابع مالی بدون واسطه مقامات طالبان به مردم برسد.



در ماه دسامبر، بانک جهانی مقداری از 1.5 میلیارد دلار موجود در صندوق بازسازی افغانستان - بزرگترین منبع مالی دولت قبلی - را در اختیار برنامه جهانی غذا و صندوق کودکان ملل متحد - یونیسف - قرار داد.

سازمان ملل همچنین با دور زدن رویه اداری وزارت بهداشت افغانستان، حقوق کارکنان بهداشتی افغانستان را پرداخت کرده است و یک صندوق امانی برای ارائه کمک های مالی به مشاغل کوچک و ایجاد اشتغال برای بیکاران در پروژه های زیربنایی ایجاد کرده است. اما تحلیلگران می گویند که این ابتکارات و اصلاحات مقطعی برای جلوگیری از فروپاشی شاکله افغانستان کافی نیست.

اندیشکده گروه بین المللی بحران از جامعه جهانی خواسته است تا دارایی های بلوکه شده افغانستان را آزاد کند، تحریم ها را کاهش دهد و با طالبان برای بازگرداندن خدمات اساسی از جمله خدمات بانک مرکزی، تعامل کند.

یک مشاور اندیشکده گروه بین المللی بحران، می‌گوید: ما در حال آماده شدن برای بزرگترین عملیات کمک رسانی در جهان هستیم اما محدودیت های اقتصادی را حفظ می کنیم که نیاز به کمک ها را روز به روز افزایش می دهد. این رویه باعث شکست عملیات کمک رسانی می شود. 

انتهای پیام/*