جابجایی نیروهای آمریکایی را از هر منظری که واکاوی کنیم، چشم‌اندازی پرتنش و پرهزینه برای نظامیان تروریست پنتاگون در عراق متصور است.

1. در پی خبط فاحش آمریکا در هدف قرار دادن کاروان فرماندهان مقاومت و به شهادت رساندن سردار سلیمانی و ابو مهدی المهندس که به تصویب قانون خروج تروریست‌های اشغالگر منتهی شد، آرایش نظامی پنتاگون در این کشور دستخوش تغییرات مهمی شده است.

 ظاهر امر این است که آمریکا طی توافقی با فرماندهی عملیات مشترک عراق بنا دارد که طی یک جدول زمان‌بندی‌شده، نیروهای خود را از این کشور خارج کند.

روز شنبه نیز اعلام شد که پنتاگون همه مواضع و نیروهای خود را از پایگاه هوایی «الحبانیه» در استان الانبار خارج کرده و آن را به ارتش عراق تحویل داده است. پیش از آن نیز نیروهای ائتلاف به‌اصطلاح بین‌المللی آمریکا از پایگاه «k۱» در کرکوک، «القیاره» در موصل، «التاجی» در بغداد و «القائم» در مرز سوریه عقب‌نشینی کرده بودند.

این خروج اگر با قواعد نظامی مورد تحلیل قرار گیرد به شرطی معتبر است که یگان‌های مستقر در عراق، برای همیشه خاک این کشور را ترک کنند و نیروهای دیگری جایگزین آن‌ها نشوند، درحالی‌که خبرهای موثقی از منابع داخلی عراق و همچنین منابع غربی مبنی بر حضور نیروهای آمریکایی در دو پایگاه «عین الاسد» در استان «الانبار» و «حریر» در اقلیم کردستان منتشرشده است.

به گفته جنبش «عصائب اهل الحق»، تحرکات کنونی آمریکا در عراق برای ترک این کشور نیست بلکه به‌منظور استقرار مجدد صورت می‌گیرد که نشانه آن، استقرار سامانه موشکی پاتریوت در عین الاسد و همچنین در پایگاه حریر در اربیل کردستان طی هفته‌های آینده است.

2. دو بار حمله به پایگاه التاجی در شمال بغداد، اتخاذ آرایش تهاجمی توسط گردان‌های مقاومت به‌ویژه «سیدالشهدا» و «عصائب اهل الحق» در مرز عراق و سوریه در کنار هجوم مردم خشمگین به جاسوسخانه آمریکا، ازجمله دلایل عمده برای خروج نظامیان تروریست پنتاگون از پایگاه‌های کوچک‌تر و استقرار مجدد در دو پایگاه بزرگ به شمار می‌آیند.

اهمیت این جابجایی زمانی مشخص می‌شود که بدانیم ارتش آمریکا در برابر نیروهای چریکی مقاومت، تقریباً بی‌دفاع است و بنا به همین دلیل است که پس از چند دور حمله راکتی به پایگاه‌هایش، به تهدید تحریمی و فشار به مسئولین عراقی به‌جای پاسخ نظامی متناسب روی آورده است.

تجمیع نیروهای نظامی آمریکا در چند پایگاه بزرگ ازنظر فرماندهان ارتش این کشور علاوه بر کاهش آسیب‌پذیری، تأمین امنیت بیشتر سربازان و تجهیزات نظامی را برای آن‌ها فراهم می‌کند تا با قدرت مضاعفی در برابر حملات احتمالی، مقاومت کرده و آن‌ها را دفع کنند.

ضمن اینکه موجب می‌شود تا نیروهای موردنیاز را بدون اینکه آن‌ها را از طریق استقرار در پایگاه پراکنده در معرض خطر قرار دهند، در اندک زمانی به مناطق عملیاتی هلی‌برن کنند. این راهبرد، پیش‌ازاین به بوته آزمون درآمده و مشابه آن در چند پایگاه بزرگ آمریکا در افغانستان تکرار شده بود ولی با حملات گروه‌های مسلح، حلقه امنیتی پایگاه‌های آمریکایی عملاً فروپاشید.

اگر فرض بر استفاده از نیروهای کماندویی ارتش آمریکا باشد، بازهم پنتاگون قافیه را خواهد باخت. نیروی ویژه نیروی دریایی آمریکا که کاخ سفید مدعی است قابلیت حمله زمینی، هوایی و دریایی را به‌صورت هم‌زمان دارند، در عملیات ادعایی حمله به مجتمع «اسامه بن‌لادن»، رهبر پیشین القاعده، نزدیک بود که با سقوط بالگرد، به درک واصل شوند و به‌زحمت توانستند از آن مهلکه نجات یابند، همچنان که در عملیات طبس نیز اسیر طوفان شده و ناکام ماندند.

گروه‌های مقاومت عراق با درک این ضعف ساختاری، روز شنبه در بیانیه‌ای خطاب به آمریکا هشدار دادند که «نظامیان آمریکایی باید بدانند آنچه تاکنون رخ‌داده است، پاسخ ساده‌ای بود، زیرا تصمیم آغاز عملیات هنوز اتخاذ نشده بود.

شما نتوانستید پاسخ ساده ما را تحمل‌کنید و مجبور شدید از شماری از پایگاه‌ها عقب‌نشینی کنید و در تعداد محدودی از پایگاه‌ها مستقر شوید و برای حمایت از خودتان، سامانه پدافند هوایی به عراق بیاورید.

اگر همه گروه‌های مقاومت تصمیم بگیرند، عراق را به جهنمی برای شما تبدیل کنند چه شرایطی پیدا خواهید کرد؟ شما ضعیف‌تر از آن هستید که با ما درگیر شوید، فرماندهان شما در گذشته، جنگ با ما را تجربه کرده‌اند.»

افزون بر این، پنتاگون بر اساس معاهده امنیتی، موظف است که هرگونه تحرک نظامی خود را با مقامات بغداد هماهنگ کند و لذا شاهد بودیم حتی «برهم صالح»، رئیس‌جمهور عراق که به مسامحه در برابر کاخ سفید متهم است، پس از حمله نظامی آمریکا به مواضع حشد الشعبی، این اقدام را محکوم کرد.

3. حضور نظامی و بلندمدت آمریکا همراه با تقویت تسلیحات تدافعی در عراق و اصرار ترامپ بر حفظ نیروهای خود در این کشور، به این جهت است که منافع اقتصادی واشنگتن را تضمین می‌کند.

حدود یک‌سوم تولید نفت عراق به‌عنوان دومین تولیدکننده بزرگ طلای سیاه در جهان، سهم آمریکا برای به‌اصطلاح دفاع از این کشور در برابر تروریسم است. سود سرشاری که آمریکا از پیمان امنیتی با عراق دریافت می‌کند را می‌توان ازآنجا دریافت که ارزش دلاری تجهیزات و ساختمان‌های پایگاه هوایی «الحبانیه» که پنتاگون روز شنبه آن را تخلیه کرد و منت واگذاری آن را به دولت عراق اعلام نمود، بخش بسیار کوچکی از عایدی واشنگتن از طریق سهم خواهی از نفت این کشور و تنها حدود 3.5 میلیون دلار برآورده شده است.

4. تحولات عرصه سیاسی عراق و فشار آمریکا برای تثبیت نخست‌وزیری «عدنان الزرفی»، با پافشاری واشنگتن برای استقرار طولانی‌مدت نظامی، کاملاً در یک امتداد قرار دارد. «ماتیو تویلر»، سفیر آمریکا در دخالتی آشکار در امور داخلی این کشور، مخالفت فراکسیون‌های پارلمان عراق با نخست‌وزیر منتخب را باعث ایجاد «عواقب جدی» دانست!

الزرقی، مواضع روشن غربگرایانه دارد و بر اساس اسناد منتشرشده در سایت افشاگر «ویکی‌لیکس»، دارای تابعیت آمریکایی است و برای برچیدن آنچه وی شبکه‌های اطلاعاتی ایران و سوریه در نجف خوانده، مبارزه کرده است.

او در سال ۲۰۰۹ در دیداری که با افسران سازمان سیا داشت، خود را کاندیدایی برای انتقال نجف به دوران پس از جنگ معرفی می‌کند و مدعی می‌شود که هدف اصلی‌اش در زمان تصدی استانداری این شهر، مبارزه با نفوذ ایران و سوریه بوده است. 

به همین دلیل، روی کار آمدن «الزرفی»، ضریب امنیت منافع نظامی و اقتصادی آمریکا را به شکل تصاعدی افزایش می‌دهد و تهدید پارلمان عراق نیز دلیلی جز این ندارد.

و بالاخره اینکه تجربه ثابت کرده است مقامات آمریکایی همواره از پیش‌بینی دقیق و همه‌جانبه قدرت نظامی و شدت واکنش مقاومت عاجز بوده‌اند، چراکه در معرکه نبرد، فراتر از محاسبات به میدان آمده و حریف را غافلگیر کرده‌اند.

از این رو، جابجایی نیروهای آمریکایی را از هر منظری که واکاوی کنیم، چشم‌اندازی پرتنش و پرهزینه برای نظامیان تروریست پنتاگون در عراق متصور است.

*تحلیلگر مسائل سیاسی

انتهای پیام/*