تفسیر پیش‌نویس طرح موسوم به «قانون دیپلماسی ایران» به هیچ عنوان دشوار به نظر نمی‌رسد! در این طرح عملا اذعان شده است که واشنگتن اجازه دستیابی ایران به دارو  و غذا را صورت نمی‌دهد و در آینده، این اقدام می‌تواند تحقق پیدا کند!

اخیرا برنی سندرز ،الیزابت وارن و چند سناتور دموکرات دیگر، پیش نویس طرحی موسوم به «قانون دیپلماسی ایران» را به کمیته روابط خارجی مجلس سنای آمریکا ارائه داده‌اند.

این طرح، چنانچه پیش‌بینی می‌شد، جلوه‌ای دیگر از استراتژی«مهار حداکثری ایران» است که مشترکا از سوی سران هر دو حزب سنتی آمریکا دنبال می‌شود.

اگرچه برخی محافل داخلی، ارائه این طرح از سوی سناتورهای دموکرات را به بهانه‌ای جهت بازتولید دوگانه «دموکرات –جمهوری‌خواه» یا «آمریکایی خوب-آمریکایی بد» در نزد افکار عمومی کشورمان مبدل ساخته‌اند اما مروری ساده بر مفاد و اصول این پیش‌نویس، به‌وضوح نشان می‌دهد که دموکرات‌های پرادعا در مسیر تقابل با ایران، دست جمهوری‌خواهان و ترامپ را نیز از پشت بسته‌اند!

در بخشی از این طرح، از آمریکا( کاخ سفید ) خواسته شده است تا برای رسیدن به توافقی جامع با ایران ( نهایتا تا سال 2023 میلادی) وارد مذاکره با کشورمان شود. از سوی دیگر، در این طرح آمده است که آمریکا نباید به دنبال بازگرداندن تحریم‌های شورای امنیت علیه ایران باشد چرا که این موضوع باید به‌عنوان حقی برای اعضای فعلی برجام محفوظ بماند! همچنین از کاخ سفید خواسته شده است تا در برخی پروژه‌های محدود، معافیت‌هایی را برای ایران در نظر گیرد و از این طریق، مسیر مذاکره و دیپلماسی را حفظ کند.

همچنین مطابق این طرح، آمریکا باید فضایی را ایجاد کند که در آن نهاد‌های اقتصادی بتوانند از معافیت‌های موجود و مکانیسم‌هایی که اجازه فروش محصولات کشاورزی، مواد غذایی، دارو، تجهیزات پزشکی و دیگر مراودات بشردوستانه را فراهم می‌کند، استفاده کنند.

تفسیر پیش‌نویس طرح موسوم به «قانون دیپلماسی ایران» به هیچ عنوان دشوار به نظر نمی‌رسد! در این طرح عملا اذعان شده است که واشنگتن اجازه دستیابی ایران به دارو  و غذا را صورت نمی‌دهد و در آینده، این اقدام می‌تواند تحقق پیدا کند!

همچنین در این طرح ، هرگونه عقب‌نشینی عینی  واشنگتن از تحریم‌های ضد ایرانی، منوط به انعقاد توافقی دائمی، محدودکننده در ابعاد هسته‌ای، نظامی و منطقه‌ای تا سال 2023 گردیده، هر چند که حدود و ثغور این عقب‌نشینی نیز تعیین نشده است!

فراتر از آن، هرگونه اعمال معافیت تحریمی  در قبال  برخی پروژه‌های اقتصادی مربوط به ایران نیز محدود، قطره‌چکانی و موقت خواهد بود و البته  همین معافیت‌های محدود نیز منوط به همکاری مطلق و کامل کشورمان در مسیر خواسته‌های هسته‌ای و منطقه‌ای آمریکاست!

همان‌گونه که مشاهده می‌شود، دموکرات‌هایی که برخی به‌اشتباه یا تعمدا از آن‌ها به‌مثابه «سیاستمداران آمریکایی خوش‌خیم»یاد می‌کنند، همان خواسته‌های ترامپ در تقابل با نظام و ملت ایران را فرموله کرده و آن را از زاویه و جهتی دیگر، بازخوانی کرده‌اند!

فراتر از آن، سناتورهای دموکرات با تزئین این طرح تحمیلی و خطرناک با رنگ و لعاب دیپلماسی و مذاکره، سعی در القای کاذب تفاوت خود و ترامپ در نزد افکار عمومی ایران، آمریکا و جهان دارند. بدون شک بخشی از این اقدام، ناظر به رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 بوده و مصرفی کاملا داخلی و حزبی دارد.

آن‌چه هم‌اکنون اصالت  موضوعیت دارد، مخالفت یا موافقت سنا و کاخ سفید با این طرح نیست! آن‌چه اکنون باید مورد دقت و توجه قرار گیرد، همان نگاه مشترک دموکرات‌ها و جمهوری‌خوا هان آمریکا در ذیل استراتژی  «مهار همه‌جانبه  ایران قدرتمند»است.

در این معادله، اساسا اهمیتی ندارد که هر یک از دو حزب سنتی آمریکا با چه روش و تاکتیکی قصد تحقق این استراتژی خطرناک را دارند.

*کارشناس مسائل بین الملل

انتهای پیام/*