دليل اصلي تبديل دهكده جهاني به آشوبكده جهاني را بايد در «ترامپيسم افسار‌گسيخته امريكايي» و روي كار آمدن ترامپ جست‌وجو كرد.

جهان زودتر از آنچه پيش‌بيني مي‌شد از دستيابي به يك «دهكده جهاني» با ماهيت تعامل و همزيستي مسالمت‌آميز به يك «آشوبكده جهاني» مملو از خشونت و بي‌ثباتي فزاينده روي آورد.

پنجاه و ششمين كنفرانس امنيتي مونيخ در حالي به كار خود پايان داد كه يك پيام واضح به جهان مخابره كرد. «امنيت جهاني به بي‌ثبات‌ترين و متزلزل‌ترين درجه خود پس از جنگ سرد تاكنون رسيده است.»

به عبارات ديگر تاكيد بزرگ‌ترين همايش امنيتي جهان بر اينكه جامعه بين‌المللي بر «لبه تاريكي» در امنيت خود رسيده يك شبيه‌سازي واقع‌بينانه از اوضاع جهان قبل از دو جنگ جهاني اول و دوم جهاني به شمار مي‌آيد.

در حالي كه اروپا به «پايان برتري غرب بر نظام جهاني» و پذيرش چند‌جانبه‌گرايي به عنوان راهكاري واقع‌بينانه اذعان دارد، «امريكاي ترامپ» با استراتژي «اول امريكا» مصرانه در پي برگرداندن رهبري غرب به نظام جهاني با تحميل احمقانه‌ترين سياست‌هاست.

اين در حالي است كه بسياري از رهبران واقع‌بين اروپايي همچنان بر شكست روند يك‌جانبه‌گرايي ترامپ اذعان دارند. از سوي ديگر در حالي كه تيم امريكايي در كنفرانس امنيتي مونيخ، چين را عامل اصلي بي‌ثباتي جهاني معرفي كرد، اما عمده رهبران امنيت جهاني به ‌ويژه شركاي اروپايي امريكا انگشت اصلي اتهام بي‌ثباتي را متوجه امريكا و شخص دونالد ترامپ و سياست اول امريكاي او كردند.

به عبارت ديگر دليل اصلي تبديل دهكده جهاني به آشوبكده جهاني را بايد در «ترامپيسم افسار‌گسيخته امريكايي» و روي كار آمدن ترامپ جست‌وجو كرد. هم ‌اينك ترامپ با سياست نژاد‌پرستانه «اول امريكا» همان تعبيري را به‌ كار مي‌برد كه هيتلر قبل از جنگ دوم جهاني براي آلمان به ‌كار برد.

اين در حالي است كه جهان نيز مثل شرايط قبل از جنگ دوم جهاني در «برزخ سياسي» گرفتار شده و همچنان بر سر دوراهي امتيازدهي و باج‌دهي يا رويارويي با ترامپ قرار گرفته است. به تجربه ثابت شده كه «هر امتياز» به ترامپ نه‌تنها او را آرام و مهار نمي‌كند، بلكه وي را حريص‌تر و پر‌اشتها‌تر از قبل كرده و نقش يك مشوق را براي تحقق «ديكتاتوري جهاني» وي بازي مي‌كند.

هم‌اينك دنيا به تدريج در حال درك بيش از پيش چنين امري است. در اين ميان اروپا به عنوان گرفتار‌ترين و ناكام‌ترين عضو جامعه جهاني در برابر ترامپ به مخمصه بزرگي گرفتار آمده است.

اروپا يا بايد به سياست «تبعيت تحقير‌آميز و وداع با اروپاي مستقل» روي آورد يا با ايستادگي خود در برابر ترامپ خود را براي پرداخت «هزينه سنگين جدايي از امريكا» آماده كند.

انتخاب «هزينه افول اروپا يا هزينه استقلال اروپا» در سال جاري بزرگ‌ترين انتخاب سياسي قرن خواهد بود. امري كه «جوزپ بورل»، رييس سياست خارجي اتحاديه اروپا در پنجاه و ششمين كنفرانس امنيتي مونيخ به درستي به آن اشاره كرده است.

انتهای پیام/*