پوشاک با وجود ظرفیت بیش از یک میلیون شغل، اکنون حدود 300 هزار شغل را در خود جای داده است و هرگونه تغییر مثبت در این صنعت، سهم به سزایی در کاهش نرخ بیکاری دارد.

سال هاست اقتصاد ایران با معضل قاچاق دست و پنجه نرم می کند. این اتفاق درباره اقلامی نظیر پوشاک به صورت جدی مطرح بوده و هست و تاثیر منفی بر اشتغال در این بخش داشته است. اگر از منظر اشتغال زایی نگاه کنیم، صنعت پوشاک، صنعتی مبتنی بر نیروی کار و بسیار اشتغال زا محسوب می شود. 

صنایعی از این دست با سرمایه نسبتا اندک می تواند اشتغال فراوان ایجاد کند. صنعتی که تقریبا همه زنجیره تولید آن داخلی است و حتی عمده ماشین آلات آن نیز از داخل قابل تامین است. از منظر فرهنگی نیز تاثیر خاصی که پوشش در القای مفاهیم فرهنگی دارد موجب شده است تا واردات این محصولات به دلیل نوع طراحی پارچه و دوخت آن چندان مطلوب سیاست گذاران فرهنگی نباشد.

در چنین شرایطی، خبر افزایش تولید 20 درصدی پوشاک، خبری مثبت است. پیش از این گزارش مرکز آمار از کاهش نرخ بیکاری حکایت داشت که شاید بتوان بخشی از این اتفاق را ناشی از افزایش تولید پوشاک دانست.

علاوه بر این یکی از نتایج مثبت افزایش نرخ ارز (با وجود آثار منفی آن بر تورم و قدرت خرید مردم) همین کاهش واردات محصولات غیرضروری و توجیه پذیر شدن تولید محصولات داخلی است که درباره پوشاک مصداق دارد.

پوشاک با وجود ظرفیت بیش از یک میلیون شغل، اکنون حدود 300 هزار شغل را در خود جای داده است و هرگونه تغییر مثبت در این صنعت، سهم به سزایی در کاهش نرخ بیکاری دارد. در چنین شرایطی نگاهی به مجموعه اقداماتی که می تواند صنایعی از قبیل پوشاک را فعال کند ضروری است:

1- سیاست گذاری عرصه اشتغال باید مبتنی بر سیاست گذاری عمودی باشد. به این معنا که زنجیره تولید تا توزیع را در بر گیرد. حمایت از واحدهای تولیدی در صنعتی نظیر پوشاک باید همراه با تجمیع واحدهای خرد تحت یک نشان تجاری مشخص باشد و بازاریابی و تبلیغات مناسب برای فروش آن ها صورت گیرد. هم اکنون بسیاری از واحدهای تولیدی خرد با محصولات کیفی در این بخش وجود دارند اما چون فاقد نشان تجاری شناخته شده ای هستند، ترجیح می دهند که بعضا حتی با نشان تجاری خارجی محصول خود را عرضه کنند.

2- حمایت از تولید در این بخش باید با تکمیل دیگر زنجیره های تولید همراه باشد. زنجیره ای که حتی در بخش هنر و طراحی و مد نیز فعال باشد و بتواند با استفاده از ظرفیت بی نظیر هنر ایرانی، محصولی متفاوت و جذاب طراحی کند. برخی نمونه های طراحی پارچه و لباس بر مبنای نقش های هنری ایرانی - اسلامی نشان داده است که چه مقدار ظرفیت هنری ما برای طراحی پارچه و لباس جذابیت دارد.

3- مهم ترین نکته در این زمینه، بازاریابی برای فروش محصول در خارج از کشور، به ویژه کشورهای همسایه است. بازار منطقه و به ویژه کشورهای اسلامی که به لحاظ نوع پوشش و سلیقه هنری به ما نزدیک هستند، باید مدنظر قرار گیرند.

حتی در بازارهای دورتر نیز چنان که دیگر آثار هنری ایرانیان از فرش وسینما تا موسیقی و نقاشی مورد تحسین جهان قرار گرفته است، محصولات پوشاک نیز در تلفیق با هنر اصیل ملی و حتی هنرهای محلی و لباس های مبتنی بر پوشش های بومی می تواند، در جهان مورد توجه قرار گیرد.

این یکی از مهم ترین وظایف وزارت صمت و معاونت اقتصادی وزارت خارجه به عنوان بازوهای تجارت خارجی و متولیان دولتی صادرات غیرنفتی است که باید از طریق سفارتخانه های ایران در دیگر کشورها در این زمینه فعال باشند.در هر صورت بخشی از صنایع داخلی که کمتر از دیگر صنایع تحت فشارهای تحریمی قرار دارند، باید در این وضعیت مورد توجه بیشتری قرار گیرند.

صنایعی که با سرمایه گذاری اندک اشتغال فراوان ایجاد می کند و مانع خروج ارز از کشور می شود؛ صنعت پوشاک از این دست است. صنعتی که فراتر از اقتصاد، جنبه فرهنگی، هنری و هویتی دارد و باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.

انتهای پیام/*