یکی از بزرگ‌ترین نسل کشی‌های تاریخ  علیه کردهای عراق و تحت نظارت دولت بوش پدر صورت گرفت، ولی باز هم این مسئله برای سیاستمداران کرد درس عبرت نشد.

پس از تصویب الزام آور مصوبه اخراج نظامیان آمریکایی از عراق درپارلمان این کشور، آمریکا برای تداوم حضور نظامی در منطقه وارد مذاکره با مقام های منطقه کردستان  عراق شده است.

به تازگی هیئت آمریکایی با نیچروان بارزانی رئیس منطقه کردستان عراق درباره احداث چهار پایگاه نظامی در این منطقه و همچنین تسریع در افتتاح بزرگ ترین کنسولگری آمریکا در جهان در شهر اربیل گفت وگو کرده است، حتی بنا به گفته رسانه ها قرار است دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا با «مسعود بارزانی» رئیس حزب دموکرات کردستان عراق به منظور بررسی احداث بزرگ‌ترین پایگاه آمریکا در اربیل، در حاشیه کنفرانس داووس دیدار ‌کند.

مجموع این رخدادها، اکنون این پرسش را مطرح می‌کند که مقامات سیاسی اربیل چه اهدافی دارند و آیا می‌توانند زمینه باقی ماندن نیروهای نظامی آمریکایی در شمال عراق را ایجاد کنند؟

واقعیت این است که بارزانی ها هرچند با حضور نظامیان آمریکایی در عراق  موافق اند اما پارلمان این کشور رای به اخراج نظامیان بیگانه داده است و کردها نیز ملزم اند که به این مصوبه  و حق حاکمیت عراق احترام بگذارند.

در واقع هر چند کردستان عراق به عنوان یک منطقه فدرال در قانون اساسی این کشور شناخته شده است اما بر اساس اختیارات داده شده به اداره محلی کردهای عراقی، این اداره در محدوده حقوق داخلی اختیار تصمیم گیری دارد و درباره مسائل بین المللی و جهانی و دفاعی و روابط خارجی حق حاکمیت با دولت مرکزی است.

ازسوی دیگر ، حکومت منطقه  کردستان و شخصیت‌های سیاسی کردی باید با درس گرفتن از تاریخ نسبت به این موضوع واقف باشند که اعتماد به آمریکا، برایندی جز خیانت و خالی شدن پشت آن‌ها نداشته است.

مقامات کردی نباید فراموش کنند که تاریخ روابط کردها با آمریکا، تاریخی مملو از نگاه ابزاری آمریکا به کردهاست. در دهه 90 میلادی و در قیام مردم عراق علیه صدام، آمریکایی‌ها که قول کمک به کردها را داده بودند، در وسط معرکه آن‌ها را تنها گذاشتند و به دیکتاتور بغداد برای کشتار زنان و کودکان کرد چراغ سبز نشان دادند.

یکی از بزرگ‌ترین نسل کشی‌های تاریخ  علیه کردهای عراق و تحت نظارت دولت بوش پدر صورت گرفت، ولی باز هم این مسئله برای سیاستمداران کرد درس عبرت نشد.

چرا راه دور برویم همین اواخر، هنگامی که داعش در مواجهه با الحشد الشعبی و ارتش عراق در نواحی مرکزی و غربی آن کشور دچار مشکل شد، جهت حرکت نظامی خود را تغییر داد و به منطقه کردستان عراق حمله کرد و به ۳۰ کیلومتری اربیل رسید اما درخواست های پی در پی مسعود بارزانی از آمریکا برای کمک رسانی به نیروهای پیشمرگه کرد، با سکوت آمریکا روبه رو شد به گونه ای که بارزانی از سپهبد شهید سلیمانی درخواست کمک کرد که این درخواست بلافاصله مورد قبول ایران قرار گرفت و در طی چند ساعت، مستشاران نظامی سپاه پاسداران همراه با کمک های نظامی در فرودگاه اربیل فرود آمدند و اربیل را از خطر سقوط نجات دادند.

واقعیتی که شخص بارزانی به طور رسمی به آن اذعان و اعلام کرده است که اولین کشوری که به کمک کردهای عراق در برابر حمله داعش آمد، ایران بود.

مثال دیگر در خصوص دیدگاه آمریکا راجع به کردهای عراق را در ماجرای همه پرسی و عاقبت آن و بازپس گیری شهر کرکوک توسط دولت مرکزی عراق از دولت اقلیم کردستان شاهد بودیم که یکی از بزرگ ترین شوک های تاریخی را به کردهای منطقه در خصوص ماهیت حمایت آمریکا از کردها وارد کرد و یاس و ناامیدی شدیدی را در بین کردهای عراقی ایجاد کرد، در این اواخر اعلام عقب نشینی یک باره آمریکا از شمال سوریه نیز بزرگ ترین درسی است که طی سالیان اخیر در برابرمتحدان کاخ سفید خودنمایی می‌کند، با همه این واقعیت ها، دلخوش کردن به حمایت های لفظی و رسانه ای آمریکا از کردهای عراق، جای تعجب فراوانی دارد.

به خصوص حالا که در واقع، ضد آمریکایی بودن وجه مشترک گروه های مقاومت و بخش زیادی از مردم عراق در این  بازه زمانی شده است و از سوی دیگر منطقه کردنشین نیز هیچ عمق استراتژیک برای تجزیه طلبی ندارد و از همه مهم تر  همان طور که اشاره شد آمریکا به هیچ وجه شریک قابل اعتمادی برای کردها نیست به نظر می رسد به نفع آن هاست که با بغداد در موضوع اخراج نیروهای آمریکایی از عراق همسوشوند.

کردها باید این جملات «ریچارد هاس» رئیس شورای روابط خارجی آمریکا را که در پاسخ به خروج آمریکا از سوریه نوشته است آویزه گوش خود کنند: « تصمیم ترامپ برای خارج کردن نظامیان آمریکایی از سوریه و تنها گذاشتن کردها نه تنها موجب خواهد شد تا داعش بازسازی شود بلکه به دولت سوریه نیز کمک می کند تا حاکمیت خود را برقرار کند و این پیام را نیز به جهانیان مخابره می کند که نمی توان روی آمریکا حساب کرد. این موضوع موجب جسورتر شدن دشمنان و کم اهمیت تر شدن ائتلاف ها می شود. برای دوست بودن با آمریکا اکنون زمان خطرناکی است».

البته بهتر است این گونه بگوییم : دوستی با آمریکا نه اکنون که همیشه تاریخ برای کردها خطرناک بوده  آیا بارزانی ها از تاریخ درس می‌گیرند؟

انتهای پیام/*