نخست‌وزیر دولت موقت رژیم صهیونیستی از دسامبر 2018 به این‌سو، دومینویی از شکست‌ها را تجربه کرده و حالا باید برای از میدان به در کردن هم‌حزبی‌هایش که به اخراج او از قدرت امیدوار شده‌اند، وارد گود شود.

رژیم صهیونیستی از فروردین سال جاری متعاقب انحلال دولت ائتلافی و کنست تا به امروز، قریب به 9 ماه است که با آشفتگی و ناآرامی در عرصه سیاسی دست‌به‌گریبان است.

«بنیامین نتانیاهو» رهبر حزب «لیکود» که در انتخابات فروردین با اختلافی شکننده پیروز انتخابات شده بود، علاوه بر مهلت قانونی 28 روزه، دو هفته دیگر فرصت اضافه گرفت اما نتوانست اعتماد احزاب سیاسی را برای تشکیل دولت جلب کند و کار به برگزاری دور دوم انتخابات «کنست» (پارلمان اسرائیل)‌ در 26 شهریور کشید. حزب لیکود این بار با اختلاف دو کرسی، مغلوب حزب «آبی سفیدها» به رهبری «بنی گانتس» شد اما درنهایت، بازهم وظیفه تشکیل کابینه به نتانیاهو واگذار گردید.

این دور از تلاش نتانیاهو برای جلب نظر حزب آبی سفیدها هم به‌جایی نرسید و در اواخر مهرماه با انتشار پیامی ویدیویی خطاب به «روون ریولین»، رئیس این رژیم به ناتوانی خود در تشکیل کابینه طی موعد مقرر (28 روز) اذعان کرد. ریولین هم با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که «بنی گانتس»‌ را برای تشکیل کابینه مأمور می‌کند.

گانتس از حمایت 51 عضو کابینه برخوردار بود اما برای تشکیل دولت، به پشتیبانی 10 عضو دیگر نیاز داشت ولی او هم نتوانست در مدت 28 روز، به تشکیل کابینه فراگیر موفق شود. درنتیجه، آخرین راه برای جلوگیری از برگزاری دور سوم انتخابات کنست کلید خورد و پارلمان رژیم صهیونیستی، به سرانجام رساندن مأموریت غیرممکن نتانیاهو و گانتس را بر عهده گرفت.

طبق قانون، 120 نماینده کنست به تکاپو افتادند که با حمایت 61 عضو ظرف مدت 21 روز، کابینه را تشکیل دهند اما گویا بنا بود که سال 2019 به بدترین سال سیاسی اسرائیل بدل شده و سومین دور انتخابات پارلمانی با انحلال کنست در روز گذشته به 12 اسفندماه موکول شود.

بر اساس نظرسنجی‌های به عمل در سرزمین‌های اشغالی، در انتخابات آتی نیز احزاب مطرح (لیکود و آبی سفیدها)‌ بازهم حائز اکثریت (61 کرسی)‌ نخواهند شد و باید به سمت تشکیل کابینه ائتلافی پیش بروند. در این میان، ناکامی نتانیاهو بیش از دیگر رقبایش در سایر احزاب هویداست. نخست‌وزیر دولت موقت اسرائیل بیش از یک دهه است که در مسند ریاست حزب لیکود قرار دارد و از حمایت‌های داخلی و خارجی برخوردار است.

ناتوانی او در تشکیل ائتلافی از احزاب برای رونمایی از دولت جدید در کنار پرونده‌های فساد مالی او و خانواده‌اش، قدرت وی را به‌تدریج ضعیف کرد و به رقبایش این جرأت را داد که با طرح موضوع انتخابات درون‌حزبی، او را از اریکه ریاست لیکود به زیر بکشند. نتانیاهو که بیش از هر کسی به اوضاع وخیم خود واقف است با انتخابات حزب لیکود موافقت کرد و آمادگی نشان داد.

هر چند لیکود با رأی‌گیری برای تعیین نامزدهای این حزب پیش از برگزاری دور سوم انتخابات کنست مخالفت کرد اما سناریوی عبور از نتانیاهو قطعی است و احتمال می‌رود که «جدعون ساعر»، رقیب او به ریاست این حزب برسد.

نخست‌وزیر دولت موقت رژیم صهیونیستی از دسامبر 2018 به این‌سو، دومینویی از شکست‌ها را تجربه کرده و افزون بر واگذاری بیشترین تعداد کرسی‌های پارلمان به رقبایش، حالا باید برای از میدان به در کردن هم‌حزبی‌هایش که به اخراج او از قدرت امیدوار شده‌اند، وارد گود شود. نتانیاهو به مقبولیت خود در لیکود که حاصل اخراج مخالفانش است، دل بسته و رقبای او در مقابل، به شکل‌گیری مخالفت‌های داخلی و خارجی علیه او چشم امید بسته‌اند.

او در عرصه بین‌المللی به دلیل اصرار بر سیاست شهرک‌سازی، حتی حمایت متحدین غربی خود را از دست داده و موجب اجماع برای تحریم جهانی رژیم صهیونیستی شده است. اواخر ماه گذشته، دیوان دادگستری اروپا از کشورهای این قاره خواست که از این پس برای محصولات تولیدی در اراضی اشغالی فلسطین به‌جای «ساخت اسرائیل» از برچسب «ساخت سرزمین‌های اشغالی» استفاده کنند.

این اولین بار است که اروپا با این شدت با سیاست‌های اسرائیل مخالفت می‌کند. افزون بر این، انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس و اقدام ترامپ در به رسمیت شناختن بلندی‌های جولان به نفع رژیم صهیونیستی، با واکنش‌های منفی بین‌المللی رو به رو شد. صهیونیست‌ها همه این آتش‌ها را برآمده از قبر نتانیاهو می‌دانند که باعث شد فشارهای جهانی تا این حد بر این رژیم فزونی یابد.

از سوی دیگر، برای اولین بار در تاریخ این رژیم، دادستان کل اسرائیل علیه نخست‌وزیر به دلیل دریافت رشوه، فساد مالی و سوءاستفاده از مقام و موقعیت در چارچوب پرونده‌های 1000، 2000 و 3000 اعلام جرم کرد. نتانیاهو برای فرار از پیگرد قانونی، دست به دامن هم‌حزبی‌هایش شد تا از کنست برای او مصونیت قضایی بگیرند و اصرارش برای حضور در کابینه مدنظر «بنی گانتس» دقیقاً به همین دلیل بود. با این حال، مشکل نتانیاهو به‌عنوان نخست‌وزیری که بیش از 10 سال در این سمت حضور دارد، فراتر از این موارد است.

نتانیاهو یا هر فرد دیگری که بر مسند قدرت بنشیند، چاره‌ای جز مواجه‌شدن با قدرت خانمان‌سوز جنبش‌های مقاومت ندارند. بحران 9 ماهه اخیر سیاسی و وخامت اوضاع این رژیم از آن جا آغاز شد که مقاومت فلسطین در پائیز سال گذشته، حمله یگان‌های ویژه ارتش رژیم صهیونیستی در «خان یونس» را ناکام گذاشت و بارانی از موشک را به سرزمین‌های اشغالی روانه کرد.

این ضرب شست جانانه و رهگیری مفتضحانه موشک‌های مقاومت توسط سامانه گنبد آهنین، شکاف عمیقی میان «آویگدور لیبرمن»، وزیر جنگ سابق اسرائیل با نتانیاهو بر سر نحوه برخورد با فلسطینی‌ها را پدید آورد. لیبرمن قائل به برخورد شدید نظامی بود اما نتانیاهو با محاسبه هزینه – فایده جنگ، برقراری آتش‌بس را ترجیح می‌داد تا کار به جاهای باریک‌تر کشیده نشود.

طی بیش از 70 سال پس از تأسیس این رژیم نامشروع و جعلی، مقاومت موفق شده بود که تاب‌آوری صهیونیست‌های عربده‌کش را به کمترین حد خود یعنی حدود دو روز تقلیل دهد و امنیت این رژیم را با چالشی مهیب مواجه کند. لیبرمن با این رویکرد مخالف بود و درنتیجه استعفا کرد.

اکنون خبری از لیبرمن نیست اما زلزله‌ای که با خروج او از دولت ائتلافی و انحلال کنست به دلیل ضربه عمیق مقاومت به پیکره صهیونیست‌ها شکل گرفت، چنان شدید بود که اسرائیل هنوز با پس‌لرزه‌های آن دست‌وپنجه نرم می‌کند.

نخست‌وزیر دولت بعدی به‌طور حتم، از حمایت و مقبولیت سال‌های گذشته نتانیاهو برخوردار نیست و ای‌بسا مجبور باشد که با مشارکت احزاب بیشتری کابینه تشکیل دهد. از این رو، خطر مقاومت برای دولت بعدی به‌مراتب بیشتر از دولت پیشین است و احتمال سقوطش پس از حملات و پاسخ‌های جهاد، حماس و حزب‌الله به‌مراتب مضاعف‌تر خواهد بود.

*تحلیلگر مسائل سیاسی

انتهای پیام/*