​​​​​​​ما فقط اسم شيعه علي(ع) را يدک مي‌کشيم، به گونه‌اي که سينه مي‌زنيم و عزاداري در عاشورا مي‌کنيم اما همان روز تفرقه‌اندازي کرده و منافع شخصي را بر منافع و مصالح ملي ارجح و مقدم مي‌پنداريم.

عده‌اي‌‌ اندک روز گذشته در يزد شعارهايي عليه دولت سر دادند و متقابلا رئيس‌جمهور نيز در واکنش گفتند با وحدت شکني نگذاريد آمريکا خوشحال شود.

مي‌توان گفت مقام معظم رهبري و حضرت امام (ره) همواره به وحدت دعوت داشته‌اند. اما در مقابل آن کساني که از وحدت نمي‌توانند نفعي ببرند هيچ‌گاه به فرمايشات حضرت امام و مقام معظم رهبري عمل نکرده‌اند.

اين مساله در زمان حضرت امام در ميان گروه‌هايي وجود داشت بعد از آن نيز در ميان گروه‌هايي چنين مسائلي در جريان بود.

همچنين چنين مساله‌اي در زمان تمامي روساي جمهور در کشورمان در طي ساليان متمادي در جريان بوده است. متاسفانه ما همواره نفع شخصي، گروهي و جناحي خودمان را مقدم بر نفع و مصالح جامعه مي‌دانيم. متاسفانه هيچ گاه اين فداکاري را نداشته‌ايم تا منافع و مصالح جامعه را در نظر بگيريم. به گونه‌اي که ديگران و جمع را مد نظر قرار دهيم نه آنکه فرد و گروه خودمان را مد نظر قرار دهيم.

اين خودخواهي‌ها سبب شده تا خيلي متضرر شويم. حتي در زمان جنگ نيز با اين مساله دست به گريبان بوديم. در جبهه‌ها شهيد مي‌داديم در مقابل عده‌اي در داخل کشور تفرقه‌افکني مي‌کردند. يکي از اين افرادي که به عنوان نمونه مي‌توان از آنها نام برد بني‌صدر و گروهک منافقين است.

حتي در داخل گروه‌هاي حزب‌اللهي نيز چنين افرادي که تفرقه‌افکني مي‌کردند وجود داشته‌اند. هر چه زمان گذشت چنين مساله و معضلي نه تنها کم نشده بلکه افزوده نيز شده است.

زماني که نظرها و منافع شخصي سرلوحه کار قرار مي‌گيرد همه چيز خراب مي‌شود. اين تقواي واقعي است که مي‌تواند منافع شخصي و جناحي را به منافع جمعي و مصالح ملي و عمومي ترجيح دهد.

متاسفانه ما هنوز چنين مساله‌اي را ياد نگرفته‌ايم. ما هنوز شيعه واقعي حضرت علي(ع) نيستيم. اميرالمومنين با کمال ميل به دليل مصالح جامعه بسياري از مسائل را که ممکن بود به نفع خودش نيز باشد ولي به نفع جامعه و بقاي اسلام نباشد چيزي نمي‌گفتند.

اميرالمومنين در زمان خلفاي اول، دوم و سوم همواره کمک و نصحيت مي‌کرد. چرا که چنين منافعي به حفظ اسلام و مسلمين باز مي‌گشت. بنابراين اين بود که حضرت علي(ع) عادل واقعي و مظلوم به تمام معناست. مظلوميتي که در سايه آن نمي‌توانست خود را مطرح نمايد جز منافع جامعه اسلامي و ملت، متاسفانه ما چنين مساله‌اي را نداريم.

ما فقط اسم شيعه علي(ع) را يدک مي‌کشيم، به گونه‌اي که سينه مي‌زنيم و عزاداري در عاشورا مي‌کنيم اما همان روز تفرقه‌اندازي کرده و منافع شخصي را بر منافع و مصالح ملي ارجح و مقدم مي‌پنداريم.

کسي که خلاف مي‌کند آن هم در يک جامعه اسلامي همچون جامعه ما که بالاخره طوري برخورد مي‌گردد که متاسفانه رياکاري‌ها و ظاهرسازي‌ها بر واقعيات مقدم است. اينگونه مي‌شود که هر کار خلافي را نيز که انجام مي‌دهيم مي‌گوييم براي رضاي خداوند متعال انجام مي‌دهيم. بنابراين به‌طور مسلم اين اختلاف انگيزي‌ها به نفع منافع و مصالح ملي نيست. يک زماني نقد ناصحانه است همچنين مطالبه و يا مسائل از طريق راهکارهاي قانوني دنبال شود چنين مساله‌اي پذيرفته است.

چنين مسائلي را مردم هم نمي‌پذيرند و افکار عمومي خواهند گفت چرا چند سال چنين مسائلي گفته نمي‌شد اما در حال حاضر اين مسائل مطرح مي‌شود. مساله اساسي اينجاست که آنچه انجام مي‌دهيم به خاطر خداوند، کشور و مصالح و منافع عمومي مردم باشد.

*دبیرکل مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه قم

انتهای پیام/*