جامعه ایران که تقریبا 18 ماه پرفشار را در حوزه معیشتی و اقتصادی و نیز تهدیدهای سیاسی و نظامی پشت سر گذاشته و مقابل همه این تهدیدها ایستاده و البته هزینه های زیادی هم داده، نیازمند آرامش و خدمت برای کاهش مشکلاتش است، نه دعواهای تریبونی و سخنرانی های آتشین.

به تریبون کشانده شدن انتقادهای میان سه قوه، اتفاقی مذموم است که متاسفانه بازهم روزگذشته وجهه دیگری از آن نمودار شد و رئیس جمهور برای دست کم سومین مرتبه طی چند هفته اخیر به بیان نقد و کنایه درباره فرایند رسیدگی به فسادهای اقتصادی پرداخت.

طی ماه های گذشته فرایند مبارزه با فساد اقتصادی رونق جدیدی گرفته و خون تازه ای در آن جریان یافته است. طبعا هرکاری ممکن است نقاط ضعف و قوت داشته باشد اما بیان عمومی و پرطمطراق نقدها و گلایه ها درباره این فرایند  توسط رئیس جمهور به نحوی که کل این حرکت زیر سوال رود، سوالات و ابهام هایی را ایجاد می کند، از جمله:

1- به جز پرونده بابک زنجانی که البته روحانی بدون نام بردن از محکوم اصلی آن تنها به میزان تخلف  این پرونده  اشاره کرد و آن را پرونده «دو میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلاری» نامید و نیز ماجرای سرقت دو میلیارد دلاری آمریکا از اموال ایران که به گفته وی نتیجه «دست روی دست گذاشتن» دولت های نهم و دهم بوده است، روحانی درباره دو پرونده مالی دیگر نیز سخن گفت؛ یکی بدهی 947 میلیون دلاری و دیگری 700 میلیون دلاری.  این که جزئیات این دوپرونده اخیر الذکر چیست؟ و آیا رئیس جمهور در این شش سال که از عمر دولتش می گذرد درباره آن ها اقدامی کرده یا نه؟ و اگراقدامی نشده چرا حالا به فکر این پرونده ها افتاده است؟ سوال هایی است که در اظهارات روحانی پاسخی برای شان یافت نمی شود و ظاهرا او همه چیز را به آینده و ارائه آمار و ارقام این پرونده توسط وزیر نفت و دستگاه های نظارتی موکول کرده است.

به خصوص این که شب گذشته سخنگوی دستگاه قضا درباره این دو پرونده گفت که وزیر نفت و رئیس کل بانک مرکزی روز گذشته به دادستان تهران گفته اند، «به تازگی آقای رئیس جمهور به آن‌ها دستور داده است، اسناد و مدارکی را جمع آوری و اعلام شکایت کنند». در همین زمینه البته قوه قضاییه نیز همان گونه که شب گذشته درباره پرونده بابک زنجانی به صورت مفصل گزارش ارائه کرد، لازم است درباره دو پرونده دیگر نیز به صورت شفاف گزارش ارائه و این پرونده ها را پیگیری کند تا اگر فسادی رخ داده، متهمان به تیغ عدالت سپرده شوند.

2- درحالی که قوه قضاییه در یک سال گذشته، سرعت بیشتری به فرایند مبارزه با فساد داده است و به پرونده های مهمی که متهمان شان بخشی از عوامل اختلال در امور اقتصادی و معیشتی بودند، رسیدگی شده و به اجرای حکم رسیده ، خوب است آقای روحانی به این پرسش پاسخ دهد که آیا این اظهارات او، کمک به فرایند مبارزه با فساد است؟ یا به تضعیف آن می انجامد؟ آیا آقای روحانی می پسندد این تلقی را ایجاد کند که رئیس جمهور از اقدامات اخیر در مبارزه با فساد اقتصادی، نگران شده است؟قطعا فساد فساد است و اگرچه آنان که رقم تخلفاتشان بیشتر است باید تاوان بیشتری بدهند اما آن چه مهم تر است، انتقال این پیام به مفسدان کوچک و بزرگ است که هیچ کسی را گریزی از تیغ عدالت نخواهد بود؛ تلقی که به نظر می رسد تاحدی پس از اقدامات جدید دستگاه قضا در جامعه به وجود آمده است.البته قوه قضاییه نیز قطعا به این نکته واقف است که هر گونه مبارزه با فساد نباید به گونه ای انجام شود که باعث ترس بیجا در میان مدیران اجرایی و فعالان اقتصادی شود و عملا بازار کسب وکار و فعالیت های توسعه ای را وارد محافظه کاری بیجا و آن را قفل کند .

3-  به تازگی پرونده حسین فریدون، برادر رئیس جمهور رسیدگی شد و او برای اجرای حکم زندان به اوین رفت. به جرئت می توان این پرونده را پرونده یکی از دانه درشت ترین متهمان ایران دانست که در دوره قدرت برادرش، توسط دستگاه قضا قاطعانه رسیدگی شد و برخلاف دولت های نهم و دهم که رئیس دولت کابینه اش را «خط قرمز» خوانده بود، به تصریح بسیاری از مقامات دولت ، شخص  آقای روحانی هیچ دخالتی در این پرونده نکرده است. اکنون اما آقای روحانی با اظهارات روز گذشته که وجهه دوقطبی سازی انتخاباتی آن بسیار پررنگ است، آن سابقه را مخدوش نخواهد کرد؟

4- آقای روحانی، دیروز تصریح کرد که «اختلاف و فاصله خواست آمریکاست». سوالی که او باید پاسخ دهد این است که با همین مقیاس خود رئیس جمهور، آیا این سخنان وحدت ساز است یا اختلاف افکن؟

بدون شک، جامعه ایران که تقریبا 18 ماه پرفشار را در حوزه معیشتی و اقتصادی و نیز تهدیدهای سیاسی و نظامی پشت سر گذاشته و مقابل همه این تهدیدها ایستاده و البته هزینه های زیادی هم داده، نیازمند آرامش و خدمت برای کاهش مشکلاتش است، نه دعواهای تریبونی و سخنرانی های آتشین. مردمی که به دولت رای داده اند، دراین دو سال باقی مانده، کار و عمل می خواهند.

انتهای پیام/*