باید دوباره حول محور پیام وحدت آفرین رسول گرامی اسلام، گردآییم و با تقویت وحدت و همدلی، زمینه ساز تحقق رسالت جهانی قرآن و اسلام باشیم.

هرفصل و ماهی از سال، حال و هوا و رنگ و بوی معنوی خاصی دارد. ماه ربیع نیز یادآور مولود پیامبر خوبی‌ها و پیشوای بزرگ بشریت، ختم مرسلین، حضرت محمد مصطفی(ص) است.

مسلمانان در همه کشورهای جهان به این مناسبت خجسته، جشن‌های مولود نبی را برگزار می‌کنند و آن را تبدیل به فرصتی جهت مرور و بازتعریف زندگی و شخصیت رسول گرامی(ص) و تاریخ اسلام می‌کنند.

بنابه قول ابن کثیر دمشقی در البدایه و النهایه، نخستین کسی که مراسم جشن مولود نبی اکرم(ص) را برپا کرد یکی از امرای محلی در اربیل عراق به‌نام ملک مظفر اوسعید کوکبری در قرن هفتم هجری بود.  

گزافه نیست اگر بگوییم پیامبر عظیم الشأن اسلام، تأثیرگذارترین چهره در تاریخ بشریت است و میراثی که از مجموعه قول و فعل وی و کتاب و سنت برای ما برجای گذاشت در بین ادیان، کامل‌ترین دین‌ها شد.

مولوی بخوبی اشاره می‌کند که:
نام احمد نام جمله انبیاست/چون که صد آمد نود هم پیش ماست

محمد(ص) جامع همه پیامبران از آدم و نوح و ابراهیم گرفته تا موسی و عیسی (ع) است و اسلام نیز مکمل همه ادیان.

میراث عظیم اسلام، بزرگ یادگار پیامبر، اسلام است که باید قدر آن را درست شناخت و با کج فهمی و خشک اندیشی و افراط و تفریط، نباید نسبت به این منبع فیاض، بی‌توجه بود. در آسیب شناسی میراثی چون اسلام، مولوی می‌گوید:
مرد میراثی چه داند قدر مال؟/رستمی جان کند و مجان یافت زال

تصور کنید پدر و مادری پس از یک عمر زحمت و تلاش فراوان، خانه و باغ و ماشینی را به‌عنوان دسترنج عمرشان در اختیار فرزندانشان می‌گذارند؛ اما این فرزندان ممکن است به غلط تصور کنند که این امکانات مفت و مجانی در اختیارشان قرار گرفته است.

چون رنج و تلاش و زحمت والدینشان را ندیده یا متوجه نبوده‌اند. از این‌رو چه بسا با خودخواهی و کم توجهی، قدر نعمات موجود و میراثشان را ندانند و به جای حفظ و تقویت آن، ممکن است حتی با ندانم کاری و ضعف مدیریت، آن میراث را بر باد دهند.

آری در سیر تحول و تطور جوامع از جمله جوامع اسلامی و مسلمانان، مشکل گسست نسل‌ها مشکلی است بسیار جدی. یعنی نسل‌های بعد که شاهد جهاد و مبارزه و تبعید و زندان و سایر هزینه‌های جانی و مالی نبوده‌اند چه بسا قدر میراثی را که براحتی بدان دست یازیده‌اند ندانند.

امروزه با وضعیت اسفناکی که جوامع اسلامی و مسلمانان در اختلاف و تفرقه پیدا کرده‌اند و آتشی که فرقه‌گرایی و تهاجم به یکدیگر برافروخته، دقیقاً همان آسیبی است که مولوی بدان اشاره کرده است.

یکی از علمای برجسته معاصر هند، ابوالحسن ندوی، کتابی نوشته است با نام«ماذا خسر العالم بانحطاط المسلمین». وی در این کتاب دردمندانه و دلسوزانه و به صراحت می‌گوید به‌خاطر انحطاط و عقب افتادگی و اختلافات و جنگ افروزی‌های مسلمانان با همدیگر، دنیا نیز متضرر شده است. زیرا اسلام دین حیات بخش و منجی همه بشریت است.

(و ماارسلناک الا رحمه للعالمین). وقتی مسلمانان یعنی حاملان دین اسلام و قرآن، عقب نگه داشته شوند و تاب و توانشان صرف برافروختن آتش قبیله‌گری و فرقه بازی شود دیگر وقت و تاب و توانی برای درک راستین و تبلیغ صحیح آیین اسلام و پیامبر(ص) رانخواهند داشت و از جذب مخاطبان در دنیا خواهد کاست.

پیامبر اسلام(ص) با تجربه‌ای که در حکومتداری داشت بیش از هرچیز رمز وحدت و اتفاق بود و به تعبیر زیبای قرآن روش وی منجر به «یدخلون فی دین‌الله افواجا» شد و این بود که بزودی فرهنگ معنوی اسلام و قرآن، پایه‌گذار یکی از بانشاط‌ ترین و پررونق‌ترین تمدن‌های بشری با صدور علم و تکنولوژی مادی به بشریت و پرورش و ظهور هزاران دانشمند و متفکر تراز اول یعنی تمدن اسلامی شد.

جای سؤال و محل تأمل است که آیا می‌توان تمدنی را که در جریان حوادث و در افتان و خیزان تاریخ دچار محنت‌هایی شده بازسازی و معرفی کرد؟ غالب تمدن شناسان عقیده دارند که با ساز و کارهای بایسته و درست، می‌توان به چنین مقصودی دست یازید.

آری باید دوباره حول محور پیام وحدت آفرین رسول گرامی اسلام، گردآییم و با تقویت وحدت و همدلی، زمینه ساز تحقق رسالت جهانی قرآن و اسلام باشیم.

متأسفانه در سال‌های اخیر با ظهور گروه‌ها و اندیشه‌های تندروانه تکفیری، جامعه اسلامی دستخوش محنت‌هایی شد و با دسیسه و به عمد، چهره‌ای مخدوش از سیمای رحمت دین اسلام در ذهن عده‌ای ترسیم شد که هنوز ادامه دارد و تلاش‌های عامدانه‌ای بویژه در عراق و سوریه و دیگر جاها صورت گرفت که پیامبر(ص) و میراثش، اهل خشونت معرفی شوند. حال آنکه به تعبیر قرآن کریم، فَبِما رَحمَه مِنَ‌الله لِنتَ لَهُم  وَلَو کنتَ فَظًّا غَلیظَ القَلبِ لَانفَضّوا مِن حَولِک  فَاعفُ عَنهُم وَاستَغفِر لَهُم وَشاوِرهُم فِی الأَمرِ... (آل عمران/159)

*استاد دانشگاه و پژوهشگراهل سنت

انتهای پیام/*