قبل از هر مذاکره‌اي ما بايد تکليف خود را با مجموعه‌هاي داخلي روشن کنيم. وقتي ما نمي‌توانيم با رقباي داخلي خود کنار بياييم و با آن‌ها به گفت‌وگو بنشينيم، چگونه مي‌توانيم از مذاکره با دشمني سخن بگوييم که بدون وحدت در داخل امکان توفيق در مذاکره با او وجود ندارد؟

چالش‌هايي که کشور ما امروز با آن روبه‌روست، بسيار جدي است. مشکلات ابتدا مسائلي حل شدني هستند اما به مروز زمان و با از دست دادن فرصت مناسب براي حل آن‌ها تبديل به بحران‌هايي جدي مي‌شوند که حل آن‌ها اغلب از عهده دولت به تنهايي خارج است. مسائلي چون بيکاري، تورم و فساد جدي‌ترين بحران‌هاي ايران در شرايط فعلي هستند و چه بخواهيم چه نخواهيم بخش عمده اين بحران‌ها از اقتصاد ما ناشي مي‌شود و به سوءمديريت در حوزه اقتصاد باز مي‌گردد.

انکار اين مشکلات نيز دردي را دوا نمي‌کند و ما براي حل آن‌ها نياز به ارائه راهکارهاي علمي و عملي داريم. در بخش‌هاي ديگر نظير بخش‌هاي انتظامي و امنيتي ما خيلي از مسائل را حل کرده‌ايم و روي پاي خود ايستاده‌ايم اما هنوز در بخش اقتصاد نتوانسته‌ايم گامي جدي در راستاي حل مشکلات برداريم. براي برون رفت از اين بحران بايد به داخل نگاه کنيم و فارغ از مشکلاتي که از خارج کشور بر اقتصاد ايران تحميل مي‌شود، ابتدا به ساکن در پي اصلاح نظام اقتصادي در داخل باشيم.

جمهوري اسلامي ايران بايد «فشار حداکثري» ايالات متحده در حوزه اقتصاد را به «مشارکت حداکثري» در اين حوزه تبديل کند و با کمک گرفتن از مردم و توانايي‌هايشان راه را براي اصلاح امور باز کند؛ اين مشارکت حداکثري ميسر نمي‌شود مگر زماني که به طور جدي به مطالبات مردم در حوزه‌هاي مختلف از فرهنگ گرفته تا سياست توجه جدي شود.

اين يک نوع آدرس دادن غلط است که صرفا ناکارآمدي دولت عامل وضعيت کنوني خوانده شود. شايد تا 20 درصد خطاي اجرايي داشته باشيم اما وقتي سال گذشته 2 ميليون و 850 هزار بشکه نفت صادر مي‌کرديم و امروز هنوز نتوانسته‌ايم يک و نيم ميليون بشکه نفت را طبق قانون برنامه صادر کنيم و حتي زير 400 هزار بشکه نفت را به فروش مي‌رسانيم، نشان مي‌دهد وضعيت مالي کشور سخت شده است.

وقتي هم که پول نفت به کشور مي‌آيد، به دليل آنکه در بانک‌هاست و بايد از هر بانکي به بانکي ديگر ضريب بخورد و بازار در دست مافيا مي‌چرخد، عربستان و دبي و... هم بدشان نمي‌آيد اين شرايط ادامه پيدا کند زيرا ايران با اين شرايط توسعه پيدا نمي‌کند. به هر حال يکي از مسائلي که در ايام هر انتخابات هم دو دستگي به وجود مي‌آورد، همين بحث لزوم مذاکره و نوع نگاه به سياست خارجي کشور است.

معتقدم قبل از هر مذاکره‌اي ما بايد تکليف خود را با مجموعه‌هاي داخلي روشن کنيم. وقتي ما نمي‌توانيم با رقباي داخلي خود کنار بياييم و با آن‌ها به گفت‌وگو بنشينيم، چگونه مي‌توانيم از مذاکره با دشمني سخن بگوييم که بدون وحدت در داخل امکان توفيق در مذاکره با او وجود ندارد؟

معلوم است که در اين شرايط نمي‌توانيم کاري از پيش ببريم. به نظر من دولت تا حدي موفق شده با در نظر گرفتن نگراني برخي ديگر از جريان‌ها راه را باز کند و فکر مي‌کنم اقداماتي جدي در حال انجام است. ما با برخي کشورها به خصوص در منطقه طي ساليان گذشته چالش‌هايي جدي داشته‌ايم که اميدواريم هرچه سريع‌تر بتوانيم در راستاي حل و فصل اين مسائل گام‌هايي جدي برداريم. 

*نماینده مجلس شورای اسلامی

انتهای پیام/*