امروز، بعد از گذشت 40 سال از پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی باید اعتراف کنیم که عدالت را در هیچیک از وجوه اقتصادی، قضائی، جزائی، فرهنگی و اجتماعی مستقر نکرده‌ایم.

عدالت، محور اصلی کارکرد ادیان توحیدی است. پیامبر اسلام که به فرمان خدا حضرت علی را جانشین خود معرفی کرد و عید غدیر به همین مناسبت بزرگ‌ترین عید اسلامی دانسته شد، می‌خواست عدالت را در جامعه اسلامی جاری کند.
اینکه می‌گوییم و می‌گویند علی علیه‌السلام در محراب عبادتش به‌خاطر شدت عدالت به شهادت رسید، به‌روشنی نشان می‌دهد که آن حضرت حاضر نبود عدالت را فدای هیچ چیز دیگری کند. تمام توش و توان مخالفان عدالت برای جلوگیری از اجرای عدالت توسط علی‌ علیه‌السلام بکار گرفته شد و آن حضرت نیز تمام توان خود را برای مقابله با بی‌عدالتی بکار گرفت و همین جنگ میان حق و باطل بود که سرانجام به شهادت مظهر حق انجامید و طرفداران باطل فرصتی برای آلودن جامعه اسلامی به ظلم و فساد به دست آوردند.

انقلاب اسلامی ایران که به رهبری امام خمینی به پیروزی رسید و منجر به تاسیس نظام جمهوری اسلامی شد، اولین و بالاترین هدف خود را جاری ساختن عدالت در جامعه می‌دانست. از نظر قانون اساسی این نظام و قوانین موضوعه ناشی از قانون اساسی در بخش‌های مختلف اقتصادی، قضائی، جزائی، فرهنگی و اجتماعی، اکنون نیز عدالت، اولین و بالاترین هدف است. با اینحال، باید اعتراف کنیم که جامعه انقلابی و اسلامی ما با عدالت فاصله زیادی دارد. این واقعیت تلخ را باید در مناسبت عید غدیر گوشزد کرد، زمانی که پیامبر خدا بزرگ‌ترین اقدام برای استقرار عدالت در میان امت اسلامی بعد از خود را انجام داد.

امروز، بعد از گذشت 40 سال از پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی باید اعتراف کنیم که عدالت را در هیچیک از وجوه اقتصادی، قضائی، جزائی، فرهنگی و اجتماعی مستقر نکرده‌ایم.

اقتصاد ما به عده‌ای ویژه‌خوار اجازه داده است طبقه‌ای با ثروت‌های کلان و بادآورده تشکیل بدهند که فاصله آنها از طبقه پائین جامعه به اندازه قله برج‌های چند ده طبقه بالای شهر تا چندمین طبقه پارکینگ زیرزمین همان برج‌هاست. امام در سال‌های اول بعد از پیروزی انقلاب اسلامی سخن از بیگانه بودن مرفهین بی‌درد نسبت به انقلاب و نظام و مردم می‌گفتند و اکنون مرفهان بی‌درد با سوار شدن بر قطار انقلاب و نظام، خون مردم را می‌مکند و بی‌دردتر از هر زمان دیگری درحال زیادتر کردن فاصله‌ها هستند. حضرات مسئولین هر روز شعارهای جدیدی برای مبارزه با تبعیض و بی‌عدالتی و فساد می‌دهند اما چیزی در جامعه عوض نمی‌شود و مفسدان همچنان می‌تازند و به پیش می‌روند.

در بخش قضا و جزا خود متولیان امور از بی‌عدالتی‌ها می‌نالند و وعده مقابله با آن را می‌دهند و ما نیز با 80 میلیون نفر دیگر منتظر عملی شدن این وعده‌ها هستیم...

سبد فرهنگ هر روز کوچک‌تر می‌شود و فرهنگ بی‌مبالاتی درحال تنگ کردن عرصه بر اعتقادات و سنت‌ها و آداب و رسوم اصیل بومی و دینی است. در تمام صحنه‌ها بر سر پوسته دعواهای بی‌انتها در جریان است ولی همه از عمق فاجعه‌ای که فرهنگ ما را تهدید می‌کند غافلند. حیا و اخلاق و حرمت‌ها به اقلام کهنه و رنگ و رو رفته‌ای تبدیل شده‌اند که دیگر مشتری ندارند و هتک حرمت و کوبیدن رقبا با توسل به تهمت و دروغ و انگ‌های رنگارنگ کاملاً مباح شده‌اند. عده‌ای تصور می‌کنند درحال جنگیدن با اباحیگری هستند ولی خودشان با غرق شدن در چاه ویل اباحیگری توسل به کثیف‌ترین ابزارها برای کوبیدن و بی‌حیثیت کردن همدیگر را مباح و حتی از شیر مادر نیز حلال‌تر می‌دانند و عجبا که اینهمه را به نام دین و با قصد قربت الی‌الله مرتکب می‌شوند.

تکلیف عدالت اجتماعی را با سرنوشتی که برای عدالت اقتصادی و قضائی و جزائی و اخلاقی رقم زده‌ایم می‌توان فهمید. متاسفانه ما از عدالت اجتماعی محروم هستیم. تاسف بالاتر اینکه محرومیت‌ها هر روز بیش از روز گذشته بر محروم‌ترین قشر جامعه تحمیل می‌شود و به موازات تکیده‌تر شدن تکیده‌ها، فربه‌ها فربه‌تر می‌شوند. فلسفه عید غدیر و به دنبال آن، فلسفه انقلاب اسلامی، این نبود. با فرا رسیدن سالروز عید غدیر، به عدالت از دست رفته بیاندیشیم و بپذیریم که اگر اراده کنیم می‌توانیم آرزوی علی علیه‌السلام برای برقراری عدالت را در جامعه‌ای که مدعی هستیم در آن حکومت علوی تشکیل داده‌ایم محقق سازیم.

انتهای پیام/*