یک فضول حرفه‌ای هیچ‌وقت با جواب‌های دم‌دستی و غیرمنطقی راضی نمی‌شود. او آن‌قدر می‌پرسد تا به جواب درست برسد و تا قانع نشود، دست از تلاش و کوشش برنمی‌دارد.

یکی از کارهای مهمی که همه ما باید با آن آشنایی پیدا کرده و در اجرای آن مهارت‌های کافی را به دست آوریم، فضولی‌کردن در زندگی دیگران است. شما را با چند تکنیک ساده ولی کاربردی آشنا می‌کنیم:  
سریع باشید.
مهمترین عامل در فضولی سرعت عمل است. شما باید با سوالات متفاوت خود مرتب به زیر کتف‌های حریف ضربه زده و او را گیج کنید تا بتوانید در اولین فرصت به سمت مچ پای او خیز برداشته و با مطرح‌کردن سوال اصلی زیرگیری کنید. فرصت‌دادن به حریف باعث می‌شود که او بتواند فکر کند و راهی برای فرار پیدا کند که اصلا خوب نیست. بهترین زمان برای شروع بازجویی در میهمانی‌ها زمانی است که میزبان پذیرایی‌هایش را انجام داده و دیگر بهانه‌ای برای رفتن به آشپزخانه ندارد. به او فرصت بدهید که به صورت کامل روی مبل مستقر شود و سپس تا جایی که امکان دارد، به او نزدیک شده و حلقه محاصره را تنگ کنید. الان بهترین وقت برای حمله است. سرعت عمل فراموش نشود.
وقیح باشید.
برای موفق‌بودن در فضولی شما باید به اندازه کافی وقیح باشید و سوالاتی بپرسید که حریف حتی در خلوت خودش هم خجالت می‌کشد، از خودش بپرسد. سوالات شما باید جزیی‌ترین و شخصی‌ترین مسائل زندگی طرف را در برگرفته و او را آچمز کند. یک سوال وقیحانه در ابتدای سوالات مثل یک آپرکات قوی حریف شما را جوری گیج و منگ می‌کند که تا آخر میهمانی سرش سوت می‌کشد و حال خودش را نمی‌فهمد. حالا وقت پرسیدن سوالات بعدی و اصلی است.
تعارف را کنار بگذارید.
برای این‌که فضول خوبی باشید، هیچ‌وقت نباید تعارف کنید. مسائلی مثل حقوق و درآمد افراد، قصدشان برای بچه‌دارشدن، زیرسر داشتن کسی برای ازدواج و... چیزهایی نیستند که تعارف‌بردار باشند. اگر در مورد این مسائل بخواهید تعارف کنید، فردا حتی به سوال ساده شما در مورد رتبه کنکور هم جواب نخواهند داد. دانستن حق شماست و همه باید به این حق احترام بگذارند. تعارف و رودربایستی و این‌جور اخلاق‌های انسان‌های سنتی را کنار بگذارید. در عصر مدرنیته شما نباید در قبال حقوق‌تان با کسی تعارف کنید. شما می‌پرسید و آنها موظفند پاسخ بدهند.
ول‌نکن باشید.
یک فضول حرفه‌ای هیچ‌وقت با جواب‌های دم‌دستی و غیرمنطقی راضی نمی‌شود. او آن‌قدر می‌پرسد تا به جواب درست برسد و تا قانع نشود، دست از تلاش و کوشش برنمی‌دارد. اگر حریف‌تان خواست بحث را به شوخی بکشد و با بامزه‌بازی از زیر جواب‌دادن فرار کند؛ قبل از هر چیز به او نخندید و جدی باشید. فضولی شوخی‌بردار نیست. فرصت بدهید تا خنده خشک‌شده روی صورتش را جمع‌وجور کند و نیشش را ببندد. بعد سوالتان را با لحن محکم‌تری مطرح کنید. دقت کنید که حریف تا امیدش را برای فرار به‌طور کامل از دست ندهد، مقر نخواهد آمد، پس همه راه‌های فرار را ببندید.
در پایان ذکر این نکته مهم است که حمله باید همراه با دفاع باشد. سوال‌پرسیدن شما نباید باعث شود که اجازه بدهید طرف مقابل هم از شما سوال بپرسد. دهان‌تان برای جواب‌دادن قرص باشد و زبان نچرخانید مگر برای پرسیدن.
موفق باشید.
*طنزنویس
انتهای پیام/*