از جمله نعمتهای الهی برای یک ملت وجود افراد امین، شجاع و داناست و به لطف خدا ظریف یکی از این نعمتهاست،کفران نعمت ظریف ناسپاسی بزرگی است که خسارت آن غیرقابل جبران است.

شوک استعفای محمد جواد ظریف،بهت و حیرت همگان را برانگیخت. در این میان امّا برخی ذوق زدگیها در گوشه و کنار همصدا با دشمنان ایران و انقلاب اسلامی، مایۀ تأسف بود. این ذوق زدگی مشترک خود حکایت عبرت آموز و عجیبی است؛ از دشمن انتظاری نیست، اما از برخی افراد در داخل، این احساس خرسندی مشترک با بیگانگان بعید بود؛ راستی به کجا میرویم؟! برخی آنچنان خود را حق به جانب می پندارند که هر جسارتی را علیه مردان خط مقدم روا می دارند، متأسفانه آنان دانسته یا ندانسته فراموش کرده اند که ملّت ایران اندیشمندی چون ظریف را به آوردگاه مقابله با دشمنان فرستاده است اما آنان همزمان، پشت جبهه تیرهای زهرآگین خود را بی مهابا نثارش می کنند! مسلّماً ظریف را از تیر و ترکشهای های دشمن باکی نبوده و نیست، اما تحمّل جفای مستمر خودی ها را صبر ایوب باید داشت. انتقاد کردن نه تنها تضعیف نیست بلکه روشنگر راه و اصلاح کننده مسیر است، اما تهمت و تخریب، دشنام و عداوت دیگر انتقاد نیست. در مراودات مهم بین المللی فقدان هماهنگی با سردار دیپلماسی چیزی جز بدسلیقگی و بی تدبیری نیست، بهانه تراشی هم عذر بدتر از گناه است! حفظ اقتدار وزارت امور خارجه، اقتدار ملت ایران است و خدشه بر این اقتدار از طرف هرکس که باشد پذیرفتنی نیست. درست به همین دلیل استعفای دکتر ظریف تلنگری بود برای اعادۀ این اقتدار!
این تلنگر، هشداری بود برای آنانکه توصیه های مکرّر مقام معظم رهبری مبنی بر لزوم حمایت از مردان خط مقدم میدان دیپلماسی را فراموش کردند.
در جهان امروز تعامل و همزیستی مسالمت آمیز با ملّتها و دولتها ظرافتی بایسته می خواهد و تحقق آن هنرمندی والایی را می طلبد. هنر تنش زدایی کجا و حربه تنش زایی کجا؟! 
اراده ملت آزاده و تدبیر دولت ایران، همزیستی مسالمت آمیز با جهان بوده و هست و به همین دلیل، محمد جواد ظریف را سردار دیپلماسی خطاب کرده است. توفیقات تمهید دیپلماسی مسالمت جو و تعامل طلب توأم با اقتدار جمهوری اسلامی ایران در مقابله با دسیسه های دشمنان سالهاست مورد تحسین همگان قرار گرفته است.
از جمله نعمتهای الهی برای یک ملت وجود افراد امین، شجاع و داناست و به لطف خدا ظریف یکی از این نعمتهاست،کفران نعمت ظریف ناسپاسی بزرگی است که خسارت آن غیرقابل جبران است.
باشد که قدر این نعمت را بهتر و بیشتر پاس بداریم.