جهان در مسیر نامطلوبی گام نهاده است. ملت ها و دول با تنظیم روابط مبتنی به زور قانع نمی‏ شوند، خسته شده ‏اند و هر کس راه خود را در پیش گرفته است و هدر‏رفت منابع و هزینه‏ های ناشی از فرصت‏ سوزی‏ ها شرایط را بر فقر، گسترش بیماری‏ ها، نسل ‏کشی و قفل توسعه فراهم کرده است.

در بین رهبران جهان کم نیستند کسانی که منطق آنها در تنظیم روابط بین‏ الملل و امور مربوط به اقتصاد، جنگ و سیاست، هوس و اراده فردی آنهاست. در واقع منظومه معرفی مدیریتی و هدایت آنها به هر دلیل متوقف شده است و به علت غرور و غفلت خویشتن را پاسخگوی هیچ‏‌کس و نهادی نمی ‏دانند، خواسته ملت‏ها نه‏ تنها برای آنان فاقد ارزش است بلکه در صورت توان، جهان را می‏ خواهند به گروگان بگیرند تا آمال و آرزوهای غیر‏ رسمی آنها جامه عمل بپوشد و جالب است از خرابکاری‏ ها و شکست‏ های‏شان درس عبرتی نمی‏ گیرند. هزینه مدیریت این تیپ افراد بر جهان هم بسیار گران است.
ترامپ رئیس ‏جمهوری آمریکا در نشست «تخلیه باتلاق در واشنگتن» این شهر را فاسد خواند. او بر این باور است مرکز آمریکا به علت عدم تماس با سایر نقاط کشور، جاذبه و صلاحیت‏ اش را از دست داده است، با این وصف و در صورت تایید نظر ایشان آیا واشنگتن تنها برای داخل آمریکا چنین نقشی را ایفا می ‏کند یا در در روابط بین‏ الملل و سطح جهانی هم این برچسب موضوعیت دارد و ساری و جاری است؟ در آن صورت متولی پالایش امر موصوف با کیست و چرا بُعد خارجی مبارزه با آلودگی سیاسی – اقتصادی شهرهای جهان در اولویت قرار نمی‏ گیرد؟ در جهان چندین مرکز داریم که به چنین سرنوشتی مبتلا شده است. سازمان‏ها و کنفرانس‏های بین ‏المللی برای پالایش نقش منفی مراکز سیاسی چه تصمیمی دارند؟
واقعیت این است جهان در مسیر نامطلوبی گام نهاده است. ملت‏ها و دول با تنظیم روابط مبتنی به زور قانع نمی ‏شوند، خسته شده ‏اند و هر کس راه خود را در پیش گرفته است و هدر‏رفت منابع و هزینه‏ های ناشی از فرصت‏ سوزی‏ ها شرایط را بر فقر، گسترش بیماری‏ ها، نسل ‏کشی و قفل توسعه فراهم کرده است. در این صورت، همه ملت و دول زیان خواهند دید.
ماجرای مداخله نیابتی انگلیس در توقیف تانکر نفتی ایرانی و جواب متقابل و قاطع ایران در همین راستا ارزیابی می‏ شود. در نظام جهانی چرا مرزهای حرمت متقابل برداشته می ‏شود و به چه دلیل و بهانه‏ای به راحتی کشوری خود را تا حد ایالت کشور دیگر تنزل می‏ دهد و نقش معاون و مباشر به خود می‏ گیرد و فلسفه سیاسی وجود دولت را پایمال می ‏کند.
آیا دولتمردان انگلیسی پیامد اقدام زشت توقیف تانکر نفتی را نمی‏ دانند و از محاسبه آن عاجزند؟ 
کلانتر‏پروری منطقه‏ ای و مباشرسازی مصلحتی تحت هیچ فایده‏ ای مورد پذیرش ملت‏ های مستقل منطقه نیست. آیا نمی‏ دانند نیابت موصوف به علت عجز عربستان و اسرائیل به آنها واگذار شده است و آخر و عاقبتی ندارد. اما اگر ایده و هدف سیاسی پشت سر شیطنت مذکور نهفته باشد بدون شک جواب نخواهد داد. کم‏ تدبیری ترامپ و اذعان اروپا بر بدکاری تیم کاخ سفید و غفلت انگلیسی منطقه را به سمت‏ و ‏سوی دیگران کشیده است. تغییر رفتار ترکیه، پاکستان و سرگردانی کشورهای آمریکا و انگلیس در پدیده‏ هایی چون بهار عربی و استبداد و ناتوانی در مهار ناملایمات درونی و بیرونی حداقل برای نخبگان و دولتمردان و نمایندگان پارلمان‏های مذکور علامت ناخوشایندی است که متوجه باشند سمت ‏و ‏سوی اداره کشورهای‏شان، رفاه و توسعه و دموکراسی نیست و مصیبت‏بارتر اینکه فضا و شرایط را برای مخاصمه فراهم کنند.
انتهای پیام/*