ایصال نیوز - مقصر اصلی گرانی‌ها در کجاست؟

مادام که امید به آینده قدرتمند نباشد انتظاری معقول نخواهد بود که تصور کنیم کارآفرینان حاضرند در هر شرایطی در بخش‌های اقتصادی سرمایه‌گذاری کنند. وقتی هر روز نگرانی از آینده بیشتر می‌شود، وقتی از احتمال رویارویی و مواجهه سخن به میان می‌آید چگونه می‌توان انتظار و توقع داشت که سرمایه‌داران در امور تولیدی سرمایه‌گذاری کنند؟

آنچه که در جامعه می‌گذرد و اینگونه که صداوسیما و دیگر تریبون‌های وابسته به اصولگرایان به‌خصوص دلواپسان عنوان می‌کنند، گویی همه مشکلات اقتصادی کشور اعم از گرانی سرسام‌آوری که ظرف هفته‌های اخیر با آن روبه‌رو بوده‌ایم ناشی از سوء مدیریت دولت است و اگر به فرض به جای برخی از چهره‌های اقتصادی دولت مثل آقای محمدباقر نوبخت یا آقای رضا رحمانی وزیر صنعت، معدن و تجارت یا عبدالناصر همتی رئیس بانک مرکزی، چهره‌های دیگری انتخاب شوند وضع بهتر خواهد شد. این خلاصه نگاه اصولگرایان و طیف دلواپس این جریان به دولت آقای روحانی بوده است. در حالی که افرادی که زمام امور اقتصادی دولت را در دست دارند به هیچ وجه نمی‌توانند معجزه کنند. زمانی که ظرف 2 سال گذشته چیزی حدود 30 تا 40 میلیارد سرمایه‌های کشور توسط بخش خصوصی به گرجستان، امارات، ترکیه و به کشورهای دیگر انتقال یافته و با خرید ملک تلاش کرده‌اند بتوانند اجازه اقامت را در این کشورها دریافت کنند، یا به عبارت دیگر وقتی که بی‌اعتمادی نسبت به آینده وجود داشته باشد، هیچ دولتی با کمک هیچ اقتصاددانی و به کمک هیچ‌گونه برنامه‌ای نمی‌تواند جلوی تورم و گرانی را بگیرد. آقایان نوبخت، محمود واعظی یا همتی که جای خود دارند. در شرایط حاضر اگر مسئولیت اقتصادی دولت را حتی به «جان مینارد کینز»، «آدام اسمیت» و دیگران می‌سپردیم نیز هیچ فرقی نمی‌کرد. آنچه باعث تورم و گرانی می‌شود فقدان سرمایه‌گذاری در تولید است. منتها برخی گمان می‌کنند صرفا با گفتن اینکه باید در تولید سرمایه‌گذاری شود، ایرانیانی که سرمایه دارند، بلافاصله حرکت کرده و می‌آیند و در بخش کشاورزی، صنعتی، حمل و نقل و... سرمایه‌گذاری می‌کنند. برای همین بهتر است به جای نصیحت که افراد باید در تولید داخلی به سرمایه‌گذاری بپردازند تا چرخ تولید سریع‌تر به حرکت درآید، سوال شود که چرا در کشور سرمایه‌گذاری صورت نمی‌گیرد؟ چرا بسیاری از ایرانیان حاضر نیستند سرمایه و دارایی خود را در کارهای تولیدی به‌کار بیندازند؟ حتی آنان که سرمایه‌های خود را به خارج از کشور منتقل نمی‌کنند به آسانی حاضر نمی‌شوند سرمایه و دارایی خود را در بخش‌های تولیدی به‌کار بیندازند. به همین دلیل سراغ بازارهای دیگر می‌روند، یا ارز می‌خرند و یا طلا و حداکثر ریسکی که می‌کنند خرید ملک است. مادام که امید به آینده قدرتمند نباشد انتظاری معقول نخواهد بود که تصور کنیم کارآفرینان حاضرند در هر شرایطی در بخش‌های اقتصادی سرمایه‌گذاری کنند. وقتی هر روز نگرانی از آینده بیشتر می‌شود، وقتی از احتمال رویارویی و مواجهه سخن به میان می‌آید چگونه می‌توان انتظار و توقع داشت که سرمایه‌داران در امور تولیدی سرمایه‌گذاری کنند؟ مسئولیت بالارفتن قیمت‌ها و اینکه هیچ‌کس حاضر نیست در ایران سرمایه‌گذاری کند، متوجه برخی شرایط سخت است. هر اندازه مسئولان اقتصادی هم تغییر کنند و افراد دیگری جایگزین شوند،‌ تغییری جدی اتفاق نخواهد افتاد، ضمن اینکه اصلاح اقتصادی هم ممکن نخواهد شد.

انتهای پیام /*
* استاد دانشگاه