اروپاییان در همسویی عافیت‏ طلبانه با سیاست‌های واشنگتن، مطالبات یک‌جانبه‌ای از ایران بیان می‌کنند، بی‌آنکه یکسال پس از خروج آمریکا از برجام، اقدام موثری را در دلجویی از این کشور به عمل آورند.

لازم است اروپا تکلیف خود را با برجام و نوع رابطه‌اش با ایران روشن کند. موضع دونبش در قبال آنچه دولت «دونالد ترامپ» و متحدان منطقه‌ای آن برای فشار حداکثری علیه تهران بکار گرفته‌اند، نه گروه فشار را وادار به تعدیل در مواضع خود می‌کند و نه به تهران بابت تعهدات اخلاقی و حقوقی اروپا و بلکه جامعه جهانی اطمینان می‌دهد. 
قرار است امروز (سه‏ شنبه – 16 اردیبهشت) کارشناسان ایران و گروه 1+4 در بروکسل دور تازه گفت‌وگوهای خود را پیرامون «برجام»برگزار کنند. در این حال تهران نیز در تدارک تصمیم‌های تازه و متناسب با وضعی است که به سیاست فشار حداکثری واشنگتن پاسخ دهد. واکنش تهران اجتناب‏ناپذیر است، چون از یک‌سو دولت ترامپ با خروج یکجانبه از برجام و بازگشت به نقطه صفر اختلافات دوران پیشابرجام، هر روز بر دامنه فشارهای اقتصادی و سیاسی خود علیه ایران می‌افزاید. از سوی دیگر اعضای ـ به‌ویژه اروپایی‌ـ گروه 1+4 در بالاترین موضع‌گیری علیه یکجانبه‌گرایی واشنگتن تنها به برخی اظهارات اعتراضی بسنده کرده و وعده‌هایی داده‌اند که هرگز تامین‏ کننده مطالبات قانونی و مشروع ایران از برجام نیست. کم‏ خاصیت‌ترین واکنش اروپاییان نیز بسنده ‏کردن به ابراز تاسف از اقدام‌ ماجراجویانه‌ای است که با کمترین رخداد غیرمنتظره می‌تواند اوضاع در منطقه و بلکه خاورمیانه را به مراتب بیش از آنچه اکنون جریان دارد، بی‌ثبات کند. 
مصداق این مدعا، بیانیه مشترک وزیران امور خارجه فرانسه، بریتانیا و آلمان است. سه قدرت اروپایی از شش کشور امضاکننده توافق هسته‌ای ایران به همراه اتحادیه اروپا، از دو تصمیم اخیر آمریکا درباره عدم تمدید معافیت‌ کشورهای واردکننده نفت ایران و همچنین عدم تمدید برخی معافیت‌ها درباره برنامه هسته‌ای این کشور در چارچوب برجام، تنها به ابراز نگرانی و تاسف بسنده کرده‌اند. اگرچه وزیران یادشده به همراه اتحادیه اروپا در بیانیه خود تاکید کرده‌اند که برجام برای عدم گسترش ناامنی و بی‌ثباتی در خاورمیانه اهمیت دارد و براساس چهارده گزارشی که آژانس بین ‏المللی انرژی اتمی پس از برجام منتشر کرده، ایران به این توافق پایبند بوده، ولی هیچ راهکار عملی را برای جلوگیری از اقدام‌های واشنگتن اعلام نکرده‌اند. جالب اینکه در این بیانیه از ایران خواسته شده که به اجرای این توافق و پایبندی به آن و همچنین به عنوان یکی از امضاکنندگان معاهده عدم گسترش سلاح اتمی ادامه دهد. اروپاییان همچنین وعده خود را درباره «اینستکس» یا همان سازوکار مالی تجارت اروپا با ایران تکرار کرده‌اند. این درحالی است که اینستکس کارکرد خود را محدود به مبادله غذا و دارو در ازای فروش نفت ایران کرده است. نکته زیرکانه بیانیه مشترک سه قدرت غربی و اتحادیه اروپا، اعلام آمادگی آنان برای گفت‌وگو با تهران در باره همه نگرانی‌هایی است که به ‏زعم آنان شامل نقش ایران در بی‌ثباتی خاورمیانه و نیز برنامه موشک‌های بالستیک می‌شود. مفهوم روشن در این بیانیه‌، ارائه مطالبات بیشتر از تهران و همراهی زیرپوستی با سیاست فشار حداکثری دولت آمریکاست. 
اروپاییان در همسویی عافیت‏ طلبانه با سیاست‌های واشنگتن، مطالبات یک‌جانبه‌ای از ایران بیان می‌کنند، بی‌آنکه یکسال پس از خروج آمریکا از برجام، اقدام موثری را در دلجویی از این کشور به عمل آورند. به‏ رغم ابراز نگرانی‌ها و اظهار تاسف‌های اروپاییان درباره اقدام‌ بی‌ثبات‏کننده دولت ترامپ، این تردید وجود دارد که اروپا آیا به راستی مخالف آنچه هست که جریان تندرو در آمریکا دنبال می‌کند؟ نتایج دور تازه گفت‌وگوهای گروه 4+1 در بروکسل می‌تواند چشم‌انداز روشن‌تری از اوضاع در اختیار بگذارد.
انتهای پیام /*