در راهبرد خنثی‌سازی تحریم‌ها، صفر تا صد امکانات کشور اعم از نیروی انسانی و تجهیزات را در اختیار داریم و قادریم با برنامه‌ریزی منسجم، اثر فشارها و تکانه‌های خارجی را خنثی کنیم.

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اعضای ستاد بزرگداشت سالگرد سپهبد شهید سردار سلیمانی و خانواده ایشان، حاوی رهنمودهای چهارگانه کلیدی و راهگشا در شرایط فعلی کشور بود.

این توصیه‌ها که خطاب آن‌ها به مردم و مسئولین بود عبارت‌اند از: «در همه زمینه‌ها قوی شوید»، «به دشمن اعتماد نکنید»، «اتحاد ملی را حفظ کنید» و «بیش از آنکه به فکر رفع تحریم باشید، به فکر خنثی کردن تحریم باشید». دراین‌باره چند نکته گفتنی است.

یکم: تقویت در همه زمینه‌ها یکی از شروط تداوم مقاومت و پایداری در برابر دشمن به شمار می‌آید و ملتی که از توان و قدرت لازم برخوردار نباشد، نمی‌تواند در مقابل تندبادها دوام بیاورد.

کشور ما به‌عنوان داعیه‌دار و پرچمدار اسلام انقلابی و الهام‌بخش جنبش‌های ضداستکباری و ضدصهیونیستی، باید از دست برتر در تمام حوزه‌ها – مطابق اهداف برنامه‌های چشم‌انداز توسعه – به‌اندازه کافی برخوردار باشد تا بتواند از حرکت‌های ضدآمریکایی حمایت کرده و حوزه نفوذ خود را گسترش دهد.

با این حال، نیل به این هدف دارای اولویت‌هایی است چراکه در شرایط فعلی، تقویت برخی بخش‌ها فوریت دارند. اقتصاد، یکی از ضروری‌ترین و حیاتی‌ترین آن‌ها به شمار می‌آید چراکه به گسترش گفتمان انقلاب اسلامی و اثربخشی آن سرعت می‌بخشد و از سوی دیگر، طراحان توطئه‌ها را از کارآمدی تحریم‌ها مأیوس می‌سازد.

مسئولین آمریکایی به‌ویژه در دو دهه اخیر، بارها مدعی کارآمد بودن تحریم‌ها و کاسته شدن از توان ایران برای فعالیت‌های منطقه‌ای و نظامی شده‌اند و این بدان معناست که پاشنه آشیل کشورمان را هدف گرفته‌اند.

هر چند کاخ سفید مدعی است فشارها بر کشورمان برای تحدید شاخصه‌های منطقه‌ای و موشکی است اما در حقیقت، همه کشور به‌ویژه مردم عادی را تحت تحریم‌های غیرانسانی اعم از غذا و دارو قرار داده است تا از این نقطه‌ضعف برای ایجاد گسل بین جامعه و حاکمیت بهره‌برداری‌های امنیتی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی بهره برداری کند.

در نقطه مقابل، تقویت همه شاخصه‌های کشور، سپری فولادی و سدی محکم ایجاد کرده و همچون بخش نظامی، نوعی بازدارندگی را در حوزه‌های اقتصادی و ... شکل می‌دهد.

دوم، برای «قوی» شدن، نیازمند تمرکز بر داشته‌ها و اندوخته‌های داخلی هستیم، نه امید بستن به وعده‌های دشمن یا دل‌خوش کردن به تطور در تحولات بین‌المللی.

حریف اگر می‌توانست و توانمند بود، حتی یک روز را هم برای حمله به کشور از دست نمی‌داد. این دست برتر ایران در جنبه‌های مختلف است که آن‌ها را واداشت تا زبان به وعده و وعید بگشایند چون می‌دانند تهدیدات گذشته خاصیت خود را از دست داده و تنها از دریچه به‌اصطلاح فرایند دیپلماتیک است که می‌توانند جمهوری اسلامی را به کوتاه آمدن از الزامات تقویت درونی مجاب کنند.

با اطمینان، مشتی وعده می‌دهند زیرا دستشان خالی است، درحالی‌که پیش از این نیز نه‌تنها وعده دادند، بلکه آن را در چارچوب برجام، قاب کردند ولی دریغ از عمل به آنچه می‌گفتند. وقیحانه‌تر اینکه درست در جهت عکس آنچه قول داده بودند، تحریم‌های سنگینی اعمال کرده و دشمنی را به اوج خود رساندند.

رهبر حکیم انقلاب، تعبیر لطیف و نغزی از این رویکرد آن‌ها بیان کرده و فرمودند: «این وعده‌ها وعده خوبان نیست؛ وعده بدان و اشرار است اما آن هم از هر صد تایش یکی وفا نکند! دشمنی‌ها را از یاد نبرید. دشمنی کردند. دیدید که آمریکای ترامپ و آمریکای اوباما با شما چه کرد. البته این فقط مال ترامپ نیست که حالا مثلاً فرض کنید چون ترامپ رفت، بگویند تمام شد؛ نه، آمریکای اوباما هم با شما بدی کرد، با ملت ایران بدی کرد و سه کشور اروپایی هم همین‌جور.» (26 آذر 99)

سوم، حفظ اتحاد و یکپارچگی، از بدیهیات آرایش آفندی و پدافندی در مقابل حریف به شمار می‌رود. شخصیت‌ها و چهره‌هایی که صدای آن‌ها از تریبون‌ها پخش می‌شود و به‌خصوص، از مقام و منصبی برخوردارند، در این میان، مسئولیت مضاعفی بر دوش آن‌هاست.

مردم، مسئولان قوی می‌خواهند که رفتار و سخنانشان مایه آرامش باشد، بدون فرافکنی، با قدرت و بدون متهم کردن این و آن، وظیفه خود را تمام و کمال انجام دهند و در دایره اختیارات خود، پاسخگوی سؤالات و ابهامات افکار عمومی باشند. طبعاً سازمان‌های مختلف ممکن است روش‌های منحصر به خود را برای انجام مأموریت‌های محوله در پیش گیرند و گاهی تلاقی و هم‌افزایی مورد انتظار شکل نگیرد.

تنها راه معقول و ممکن، تلاش برای تقریب نظرات و همکاری بر پایه مشترکات ملی و انقلابی است، در غیر این صورت، دشمن از این امکان سوءاستفاده کرده و مترصد فرصت مناسبت برای ضربه زدن به کشور خواهد ماند.

چهارم، تحریم‌ها به‌عنوان یکی از معضلات حال حاضر کشور، مضیقه‌ها و تنگناهایی ایجاد کرده و طبعاً لازم است که برای رفع آن‌ها تلاش کرد اما نه به قیمت غفلت از راهبرد خنثی‌سازی آن‌ها.

رفع تحریم در ید اختیار کشور نیست و هر زمان که بدخواهان بخواهند، آن‌ها را به مورد اجرا گذاشته و تشدید می‌کنند، حال آنکه در راهبرد خنثی‌سازی تحریم‌ها، صفر تا صد امکانات کشور اعم از نیروی انسانی و تجهیزات را در اختیار داریم و قادریم با برنامه‌ریزی منسجم، اثر فشارها و تکانه‌های خارجی را خنثی کنیم.

افزون بر این، آزمودن آزموده‌ها خطاست چون رفع تحریم‌ها راهی است که پیش‌تر طی شده و به بن‌بست خورده است. این مسیر، کاستی‌ها و نقاط ضعف کشور را برطرف نمی‌کند و به این دلیل که به وابستگی دامن می‌زند، پایان دهنده باج‌خواهی غرب پایان نیست و هر زمان که بخواهند، برای تحت‌فشار قرار دادن کشورمان از آن سوءاستفاده خواهند کرد.

ضمن اینکه حتی اگر تحریم‌ها به‌صورت موقت تعلیق شوند، رخوت ناشی از آن و تخصیص بخش اعظم درآمدهای نفتی به هزینه‌های جاری، اقتصاد بچه پولداری را به ارمغان می‌آورد. وانگهی، شارژ مداوم استراتژی رفع تحریم، انتظار تورمی و معطلی اقتصاد را به همراه خواهد داشت و همچون چند سال گذشته، مردم و سرمایه‌گذاران دست نگه می‌دارند تا ببینند چه کسی وارد کاخ سفید می‌شود و چه تصمیمی خواهد گرفت.

و بالاخره اینکه همه این شاخصه‌های چهارگانه در توجه صرف و فعال کردن حداکثری راندمان داخلی مشترک هستند؛ وجه اشتراکی که اسم رمز پیروزی و گذر از گردنه‌ها در همه مقاطع انقلاب بوده‌اند.

*تحلیلگر مسائل سیاسی 

انتهای پیام/*