امید که به همّت بزرگان و دلسوزان، قرار آشتی میان شما دو بزرگوار برقرار شود و محفلی و مجلسی، ختم به خیر این مجادله دشمن شاد کن گردد و عاقبت به خیری بدرقۀ راهتان شود.

«یَأَیهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لا تَفْعَلُونَ»،«اى کسانى که ایمان آورده‌اید! چرا سخنى مى‌گوئید که عمل نمى‌کنید.» قرآن کریم

شما که خود از علمای حوزه هستید جسارتا می دانید که اگر در پندار و گفتار و کردار «تقوا» رعایت شود، اجتماع از همه پلیدی‌ها مصون می‌ماند و اگر حقوق اجتماع را رعایت نکنیم، دیگر حیات باقی نمی‌ماند و جامعه قدر و منزلتی پیدا نمی‌کند.

به نظر، رعایت حقوق جامعه در عمل هم از مصادیق تقواست. گرفتار شدن در دوگانگی رفتار و گفتار مقت و مصیبت، آتش افروز است «کبُرَ مَقتاً عِندَاللهِ اَن تَقُولوا مَالَا تَفْعَلُونَ»، «نزد خدا بسيار موجب خشم است که سخنى بگوييد که عمل نمی‌کنيد».

آقایان بزرگوار؛ چه اتفاقی افتاده که چنین معرکه به راه انداخته اید؟

توصیه های امام راحل و رهبر انقلاب را به کناری نهادن و بر هم تاختن، بر اساس کدام توجیه شرعی ست؟ شما که ملبّس به لباس دین هستید با کدام مبنای فقهی و بر اساس کدامین مصلحت اندیشی به هم می تازید و به کدامین حجت شرعی، به خود می بالید و به دیگری می تازید؟

در پیشگاه الهی، بخشیده نیست کسی که سینه خود را صندوق تخلف ها و کجروی ها کرده و در بزنگاه‌ها آنرا  مخزن اسرار نظام نام نهد و هرگاه به مخمصه ای گرفتار آمد، تهدید به افشای آن کند.

رسم جوانمری و جوانمردان کجارفت؟ براستی این چه رسمی ست که مسئولان محترم در هر بزنگاه و مجادله ای، سینه خود را مخزن اسرار ناگفته اعلام و تهدید به افشاگری می کنند؟! 

میزان عدالت در عمل، محور سنجش عدم انحراف افراد است، براستی آیا به شیوه پیروان راستین مولود کعبه و جلوه غدیر، مولا علی(ع) حاضرید مناصب دنیایی را فدای مصلحت حفظ دین و مردم کنید؟

«فَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ»

امید که به همّت بزرگان و دلسوزان، قرار آشتی میان شما دو بزرگوار برقرار شود و محفلی و مجلسی، ختم به خیر این مجادله دشمن شاد کن گردد و عاقبت به خیری بدرقۀ راهتان شود. 

*روزنامه نگار

انتهای پیام/*