اتهام زنی به وزارت اطلاعات که به نوعی مادر دستگاه اطلاعاتی کشور محسوب می‌شود، برای هیچ کس، ولو جناح‌های سیاسی خودی مخالف دولت نیز سودمند نیست و این مهم آنقدر بدیهی است که درک و تشخیص آن نه بررسی‌های دکترینال می‌خواهد و نه تئوریسین استراتژیست!

به گزارش ایصال نیوز، ایسنا در مطلبی با عنوان «اولویت‌هایی که درک آن دکتری نمی‌خواهد» نوشت:  تصمیم سازی در اتاق‌های فکر و عملیات روانی دشمن فارغ از هر حوزه‌ای، همواره بر یک اثر مهم تاکید دارد که هیچ یک از تاکتیک‌ها یا استراتژی‌های اتخاذ شده علیه ایران نباید به همگرایی داخلی منجر گردد! به عبارت دقیق‌تر دشمن به خوبی می‌داند آنچه که در نهایت می‌تواند همه آثار تهاجم و تحریم علیه کشورمان را بی اثر کند، فراتر از تصمیمات و انتخاب‌های سیاسی بوده و بر اتحاد و ائتلاف در درون ایران استوار است.
در واقع همگرایی در جناح‌های مختلف سیاسی، گروه‌های مختلف فکری، سازمان‌های با ماموریت‌های موازی و امثالهم می‌تواند از راهکارهای برون رفت از هر بحرانی را ارائه دهد و منجر به بی اثر شدن تهاجمات علیه کشور گردد. دشمن هم با تسلط و اشراف بر اهمیت مسئله مهم اتحاد در درون ایران، ممانعت از اتحاد و همگرایی را به عنوان شرط لازم در تصمیمات و تحرکات خود قرار داده و گاهی حتی از امتیازات کوتاه مدت برخی توطئه‌ها و دشمنی‌ها به صرف احتمال تقویت اتحاد داخل ایران، صرفه نظر می‌کند.
حال در چنین شرایطی باید بدانیم که هر اقدام اظهار نظری در داخل کشور می‌بایست متاثر از فهم سیاسی و درک اولویت‌های کشور اتخاذ گردد و با در نظر گرفتن اصل اتحاد و همگرایی صورت گیرد. از سوی دیگر همه ما می‌دانیم که مسئله امنیت اولین شرط ثبات و پیشرفت هر جامعه‌ای است و بر همین اساس دشمنان ریز و درشت ما جدی‌ترین اولویت هجمه‌های خود را بر محوریت ضربه به امنیت ملی قرار داده‌اند. از تلاش‌ها برای نفوذ و جاسوسی تا اقدام برای خرابکاری و تروریسم، همه اینها در مجموعه اقدامات امنیت زدای دشمنان این آب و خاک تعریف می‌شوند.
پس بدیهی است که در میان همه موضوعات و مشکلات جاری کشور، یک‌صدایی و همدلی در حوزه امنیت ملی می‌بایست اولویت اقدامات در همه ارکان و ساختارهای کشور باشد. از این رو هر اقدام یا اظهار نظری مربوط به مسائل امنیتی کشور نیز باید با هوشمندی و تشخیص صحیح شرایط روز صورت گیرد. در مجموعه دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی کشور، وزارت اطلاعات به عنوان مرکز و محور اقدامات اطلاعاتی شناخته می‌شود.
به عبارت دیگر مجموعه واجا تنه درختی است که اکنون در 40 سالگی انقلاب در اوج ثبات و موفقیت خود نسبت به سال‌های قبل قرار گرفته است. اگر امروز اخباری از کشف و شناسایی بزرگترین شبکه جاسوسی دشمن در منطقه منتشر می‌شود، کشورهای منطقه تا خاور دور را از وجود شبکه‌های جاسوسی در کشورهای خودشان مطلع می‌شوند یا اینکه در حوزه مبارزه با تروریسم، دستگاهای مرتبط در چنان سطحی قرار گرفته‌اند که کمترین تحرکات گروهک‌ها و جریانات تروریستی را رصد و در نطفه خفه می‌کنند و به براندازی نظام را به آرزوی دست نیافتنی دشمنان تبدیل کرده‌اند، حاصل کار همه مجموعه دستگاه‌های اطلاعاتی توانمند کشور با مرکزیت وزارت اطلاعات است. حال در اوج هجوم تهدیدات ضد امنیتی و تلاش‌های پر تعداد دشمن در راستای نفوذهای اطلاعاتی و جاسوسی، بدون شک ضربه به تنه توانمند اقتدار امنیتی، اقدامی مضر برای کل کشور و ایضا بدنه اطلاعاتی و امنیت کشور است.
در چنین شرایطی هر ندایی که به دنبال ایجاد اختلاف یا تضعیف بدنه اطلاعاتی و امنیت کشور باشد، به طور قطع در پازل دشمن بازی کرده است. در چنین شرایطی اتهام زنی افسار گسیخته و به مجموعه‌های اطلاعاتی و امنیتی کشور و در راس آن وزارت اطلاعات، گناهی نابخشودنی است که اگر حتی به سهو و از سر دلسوزی و اصلاح صورت گرفته باشد، حاصل ناتوانی نسبت به شناخت اولویت‌ها و شرایط کشور است.
اتهام زنی به مادر دستگاه اطلاعاتی کشور که گاهی متاثر از فضای رسانه‌ای آزاد حاکم بر جامعه تا افسارگسیختگی و بی پروایی پیش می‌رود، برای هیچ کس، ولو جناح‌های سیاسی خودی مخالف دولت نیز سودمند نیست. این مهم آنقدر بدیهی است که درک و تشخیص آن نه بررسی‌های دکترینال می‌خواهد و نه تئوریسین استراتژیست! این میزان درک و فهم از شرایط کشور برای پرهیز از بازی به نفع دشمن، نگاه فراجناحی و دلسوز برای انقلاب می‌خواهد که سوادی در سطح دیپلم را هم کفایت می‌کند!
البته بر هیچکس پوشیده نیست که منتقدین واقعی دولت نیز در سال‌های اخیر بارها ثابت کرده‌اند که منافع ملی، امنیت و اقتدار کشور را بر سر اختلافات خود در مسائل سیاسی معامله نمی‌کنند و اصول و خواسته‌های خود را از راه عقلانیت پیگیری می‌نمایند، اما از همین منتقدین نیز انتظار می‌رود تریبون‌های ریز و درشت خود در جامعه را از دسترس صداهای غیر عقلانی و مخرب خارج کنند؛ زیرا امنیت و آسایش روانی جامعه از اولویت‌هایی است که گاهی بی توجهی به آن به اصول و اعتقادات ضربه می‌زند و در نهایت اتحاد و همدلی جامعه را خدشه دار می‌کند.
انتهای پیام/*