مراسم تشییع دکتر بسکی فعال برجسته محیط زیست کشور که مورد وثوق جامعه بین‌المللی در حوزه طبیعت و محیط زیست بود، در گنبدکاووس برگزار شد. غلامعلی بسکی معروف به «بابا بسکی» زادهٔ بهمن ۱۳۱۰ در سبزوار، پزشک و هوادار محیط زیست ایرانی است، وی در سال ۱۳۴۵ بیمارستانی را در شهر گنبدکاووس تأسیس کرد و پس از آن در ۱۳۴۹ زندگی شهری را رها کرد و زندگیِ خود را وقفِ دفاع از محیط زیست و تبلیغِ گیاه‌خواری کرد.

به گزارش ایصال نیوز، پیکر دکتر غلامعلی بسکی معروف به بابا بسکی پیشکسوت طبیعت ایران و فعال محیط زیست ساعتی پیش از مقابل بیمارستان دکتر بسکی گنبدکاووس تا ابتدای بلوار دانشجو بر دوش طبیعت دوستان و علاقمندان محیط‌زیست و آحاد مردم تشییع شد. مراسم تشییع دکتر بسکی فعال برجسته محیط زیست کشور و دنیا که از افراد سرشناس و مورد وثوق جامعه بین‌المللی در حوزه طبیعت و محیط زیست بود، امروز جمعه از ساعت ۱۴ از مقابل بیمارستان موقوفه دکتر بسکی واقع در خیابان آیت‌الله طالقانی (ره) گنبدکاووس برگزار شد. پس از اتمام مراسم تشییع در گنبدکاووس که با حضور دوستداران محیط زیست، مسوولان ارشد استانی و ملی، انجام گرفت، پیکر پاکش جهت تدفین عصر جمعه به زادگاهش و در دامان طبیعت در روستای «تنگراه گالیکش» منتقل و به خاک سپرده خواهد شد. 
دکتر غلامعلی بسکی معروف به «بابا بسکی» که زندگی خود را وقف دفاع از محیط زیست کشور کرده بود، پس از طی یک دوره بیماری نسبتا طولانی بامداد چهارشنبه 23 مرداد دارفانی را وداع گفت: تا طبیعت ایران اسلامی و محیط زیست دنیا به نوعی یتیم شود.
گفتنی است غلامعلی بسکی معروف به بابا بسکی زادهٔ بهمن ۱۳۱۰ در سبزوار، پزشک و هوادار محیط زیست ایرانی است، وی در سال ۱۳۴۵ بیمارستانی را در شهر گنبدکاووس تأسیس کرد و پس از آن در ۱۳۴۹ زندگی شهری را رها کرد و به مرور تبدیل به یک گیاه‌خوارِ مطلق شد و زندگیِ خود را وقفِ دفاع از محیط زیست و تبلیغِ گیاه‌خواری کرد. دکتر بسکی پس از به پایان رساندن تحصیلات متوسطه در دبیرستان اسرار حاج ملا هادی سبزواری، در رشته طب دانشگاه علوم پزشکی تهران ادامه تحصیل داد و در سال ۱۳۴۵ با درجه تخصص جراحی زنان از همان دانشگاه فارغ‌التحصیل شد.
وی در سال ۱۳۳۱ ازدواج کرد و اکنون چهار فرزند و شش نوه دارد. از سال ۱۳۴۹ با دوری از زندگی شهری، تصمیم می‌گیرد در جنگل گلستان اقامت گزیند. وی به مدد کوه‌پیمایی‌های زیاد در میان جنگل‌ها و دره‌های پر درخت و پر از چشمه‌سار، خلق و خوی طبیعت دوستی را دریافت و چندین بیماری مزمن از قبیل: آب‌مروارید، دیسک کمر و حساسیت‌های پوستی وی معالجه شد.
وی متاثر از جهان بینی شعرایی از جمله مولوی، حافظ و سعدی تصمیم گرفت به طبیعت پناه ببرد و خام گیاه‌خواری را در پیش بگیرد. وی پس از التیام یافتن تمام بیماری‌هایش، زندگی خود را وقف طبیعت کرده و بسیاری از اموال خود را نیز برای ساخت بیمارستان، مدرسه و مراکز عمومی خیریه صرف کرد. روحش شاد.
انتهای پیام/*