یدالله مفتون امینی، از شاعران پیشکسوت، ۱۰ آذرماه بر اثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت. کامیار عابدی می‌گوید: مفتون امینی جزو شاعرانی بود که همیشه خیلی با ظرافت، آهستگی و با تومأنیه کار می‌کرد، شاید بتوان گفت یکی از شاعران آهسته و پیوسته ادبیات ایران بود.

زنده‌یاد امینی، زاده 1305 در شاهین‌دژ از توابع استان آذربایجان غربی متولد شد.

او که در شعر "مفتون" تخلص می‌کرد، پس از گذراندن دوران دبستان و دبیرستان در تبریز، به تهران آمد و وارد دانشگاه شد. 

مفتون شاعر خوش ذوق و دانش‌آموخته رشته حقوق قضایی از دانشگاه تهران و از سال ‌1328 تا 1359 در وزارت دادگستری مشغول به کار بود.

کامیار عابدی پژوهشگر و منتقد ادبی درپی درگذشت مفتون امینی، در گفت‌وگویی درباره ویژگی‌های شعری شعرِ مفتون امینی، گفت: او جزء شاعران جوان دهه ۱۳۲۰ بود، یعنی شاعرانی که دهه ۱۳۲۰ شروع به فعالیت ادبی و شعرگویی کردند، اگر اشتباه نکنم می‌توانیم بگوییم ایشان، آخرین نفر از نسل طلایی دهه ۱۳۲۰ بود. این شاعران معمولا از کسانی بودند که دهه ۱۳۰۰ به دنیا آمده و در دهه ۱۳۲۰ وارد دوره جوانی شده و فعالیت ادبی خود را آغاز کرده بودند؛ هوشنگ ابتهاج، اسماعیل شاهرودی، محمد زهری، مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو، سهراب سپهری و بسیاران دیگر جزء این نسل بودند. همه آن‌ها به نوعی به نیما علاقه داشتند یا به تدریج به نیما علاقه پیدا کردند، همه این شاعران یک ویژگی مشترک دارند و آن این‌که، دوره‌ای به شعر سنتی و یا نوسنتی توجه نشان دادند و سپس به تدریج وارد شعر نیمایی شدند و در زمره دوستداران و پیروان سبک نیما قرار گرفتند.

او با تأکید بر این‌که مفتون امینی آخرین نفر از این نسل بود، افزود: مفتون امینی در دهه ۱۳۲۰ به فعالیت شعری پرداخت، ضمنا در رشته حقوق تحصیل کرد و در زمینه حقوق و قضاوت در دادگستری مشغول شد و همزمان فعالیت ادبی خود را در نشریه و محافل ادبی ادامه می‌داد. ویژگی خاصی که در سیر شعرهای مفتون ادبی دیده می‌شود و شاید مفتون امینی را از دیگر شاعران متمایز کرده این است که او در همه قالب‌های شعری سنتی و شعر نو طبع‌آزمایی کرده و شعر گفته است، نکته جالب هم این است که در همه این‌ قالب‌ها موفق بود. کمتر شاعری داریم که مانند او در همه قالب‌ها موفق بوده باشد. مفتون امینی چهارپاره، غزل، قصیده، تک بیت، رباعی و دوبیتی دارد و علاوه بر آن شعر نیمایی گفته و هم در نیمه دوم ۱۳۷۰ طرف شعر سپیده رفته است.

کامیار عابدی افزود: مفتون امینی هیچ قالبی، هم از نظر سنتی و هم شعر نو، نمانده که در آن شعر نگفته باشد، انصافا باید گفت در همه این قالب‌ها، شعرهای موفقی هم دارد و این نکته موجب تمایز او با دیگران می‌شود. بنابراین می‌شود گفت همه خوانندگان با طیف‌های مختلف و سلیقه‌های متنوع، او را می‌شناختند، شعرهایش را خوانده و از شعرهای او بهره‌ برده بودند و شعرهای مفتون امینی را قبول داشتند. این نکته خاصی در زندگی مفتون بود چون بسیاری از شاعران ما در ۲ قالب شعر گفته‌اند مثلا در دوره‌ای، غزل و بعدا شعر نیمایی گفته‌اند و یا در حوزه شعر سپیدسرایی شهرت و اعتبار دارند. اگر کارنامه و کلیات مفتون زمانی چاپ شود، متوجه می‌شویم در همه انواع شعر، طبع‌آزمایی کرده و در همه این‌ها نمونه‌های موفقی از خود به جای گذشته است.

نویسنده «دریچه‌ای به شعر پارسی» در ادامه درباره «واگویه»‌های مفتون امینی نیز گفت: «گویه‌»ها گرایشی از شعر سپید است، مثلا «شبانه‌ها»ی شاملو، یک سبک خاص در قالب شعر سپید بود و یک قالب شعری نبود. مفتون در سه‌اخیر روی واگویه‌ها خیلی تأکید می‌کرد. علاوه بر این مفتون امینی در حوزه شعر ترکی هم شعرهای موفقی و مدرنی به جای گذاشته که آن هم از وجوه تمایز اوست، یعنی علاوه بر انواع و اقسام شعر فارسی در حوزه شعر ترکی نیز جز شاعران شناخته شده بود.

عابدی خاطرنشان کرد: مفتون امینی جزء شاعرانی بود که همیشه خیلی با ظرافت و تومأنینه و با آهستگی کار می‌کرد، شاید بتوان گفت یکی از شاعران آهسته و پیوسته ادبیات ایران بود. «پنجاه سپیدسرا: از احمد شاملو تا دهه ۱۳۷۰» و «تصویرها و توصیف‌ها در شعر معاصر»

وی درباره این‌که آیا او بر شاعران نسل بعد از خود تأثیر داشته است، گفت: درباره این موضوع قضاوت خیلی آسان نیست؛ به‌طور کلی مفتون جزء شاعرانی بود که، شعرهای نیمایی‌اش در دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ بسیار شناخته شده بود و عده‌ زیادی از هم‌نسلانش به او علاقه داشتند و در حد خود تأثیر گذاشته است. یا در اواخر دهه ۱۳۷۰ به طرف شعر سپید رفت، آن‌هم مورد توجه قرار گرفته و جوان‌های شاعر، شعرش را می‌خوانند زیرا بعد از انقلاب فضای شعری‌اش را از آن فضای اجتماعی و تاریخی دور کرد و به طرف فکر فلسفی و هستی‌شناختی رفت که این موضوع تا حدودی برای شاعران جوان‌تر و نسل‌های بعد از انقلاب جذابیت‌های خاصی داشته است.

کامیار عابدی همچنین اظهار کرد: مفتون امینی با این‌که دوستان ادبی بسیاری داشته و با شاعرانی چون شهریار، نیما، هوشنگ ابتهاج و شفیعی کدکنی، رضا براهنی و حسین منزوی و بسیاران دیگر ارتباط داشته اما به نظر می‌آید فضای فکری و فرهنگی شاعری او فضای تک‌روانه‌ای بوده و همیشه در چارچوب و سبک خاص خود عمل می‌کرده و وارد حیطه‌های عمومی شعر نمی‌شده است. بنابراین، می‌توان گفت او شاعری تک‌رو بوده و در فضای شعری خود زندگی می‌کرده است، در عین حال به عنوان شاعری معتبر و شناخته شده مورد احترام اغلب گرایش‌های شعری بوده؛ یعنی هم غزل‌هایش در دهه ۱۳۳۰ شناخته شد و هم شعرهای نیمایی‌اش در دهه ۱۳۴۰ گل کرد و در سال‌های بعد از انقلاب هم شعرهای سپیدش در مجلات و دفترهای متعدد چاپ شد و در کنار آن شعر به زبان ترکی‌اش به صورت جوی باریکی همواره در کنار شعرهایش داشت و آن را هم ادامه می‌داد./ایسنا 

انتهای پیام/*