ناو لینکلن، نرسیده به خلیج‌فارس بازگشت و حالا پس از مدت کوتاهی، نفتکش‌های ما هستند که در آن‌سوی دنیا، برای تجارت با کشوری بیخ گوش آمریکا خبرساز می‌شوند. همان‌قدر که درک مسئله ساده است، تبعاتش بزرگ و افتخارآمیز است.

روز گذشته، پیام مقام معظم رهبری پیرامون اعزام نفتکش‌های ایرانی به ونزوئلا منتشر شد که ضمن تحسین این اقدام، آن را حرکتی جهادی و موجب سرافرازی کشور دانستند. 

اعزام چند نفتکش به ونزوئلا و صادرات بنزین از این طریق، شاید در معادلات کلان اقتصادی کشورهای مبدأ و مقصد، چندان به چشم نیاید، اما نقطه عطفی در موازنه جدید قدرت در تمام دنیاست و مطمئنا در آینده، سرآغاز فصل جدیدی از پیشرفت‌های تجاری و بین‌المللی کشور هم خواهد بود. شاید از همین جهت، اعزام چند نفتکش، در کلام سکاندار انقلاب اسلامی، عاملی برای سرافرازی کشور تلقی می‌شود، اما چرا؟

یک. حرف مشهوری از انیشتین نقل می‌شود که اگر می‌خواهید ببینید مفهومی برایتان جاافتاده یا نه، آن را برای مادربزرگ پیرتان توضیح دهید. حالا ربطش به ماجرای تحریم چیست؟ من علت مبنایی عدم توفیق بلندمدت برجام را این‌گونه توضیح می‌دهم: قدرت قلدر و زورگویی در دنیا، انواع فشار را به ما وارد کرده که پرونده هسته‌ای، تنها بهانه و البته پیشانی آن فشارها بوده است.

پس از مدتی، دولت ما حاضرشده با طرف زورگو، پای میز مذاکره بنشیند و توافق کند توافقی که حتی اگر دستاوردهایی هم داشته باشد، اما به‌موجب آن ایران پذیرفته از برخی حقوق مسلم خود دست بکشد. حالا طرف مقابل چه فکر می‌کند؟

او فشارهای سیاسی و اقتصادی خود را باعث کوتاه آمدن شما از برخی حقوقتان و نشستن پای میز مذاکره می‌داند و طبیعی است از این اهرمی که آن را برگ برنده می‌داند، پس‌ازاین هم بارها و بارها استفاده کند.

نتیجه آن‌که حتی اگر برای دوره‌ای، گشایشی در اقتصاد و تجارت حاصل شود، در بلندمدت شما «تقریبا هیچ» به دست نیاورده‌اید و باید گاه‌وبیگاه منتظر فشارهای بیشتر دشمن باشید. 

دو. یادتان هست در اولین روزهای خروج آمریکا از برجام، کدام کشتی خبرساز بود؟ ناو جنگی لینکلن که هم‌زمان با تهاجم تبلیغاتی سنگین آمریکا، رهسپار خلیج‌فارس بود تا مسئولان ما، سایه جنگ را از نزدیک حس کنند.

 واکنش مقام معظم رهبری چه بود؟ مردم نگران نباشند چون قطعا جنگ نمی‌شود و رئیس‌جمهور سبک‌سر آمریکا هم خوش‌خیال نباشد چون مذاکره‌ای در کار نیست. این یعنی ما به طرف زورگوی ماجرا فهماندیم که اهرمش مؤثر نیست و حداقل در مواجهه با ملت ما، تهدید نظامی کارگر نیست.

این راهبرد را با توقیف نفتکش انگلیسی، ساقط کردن پهپاد آمریکایی و موشک‌باران پایگاه نظامی آمریکا در واکنش به ترور سردار سلیمانی اثبات کردیم. ناو لینکلن، نرسیده به خلیج‌فارس بازگشت و حالا پس از مدت کوتاهی، نفتکش‌های ما هستند که در آن‌سوی دنیا، برای تجارت با کشوری بیخ گوش آمریکا خبرساز می‌شوند. همان‌قدر که درک مسئله ساده است، تبعاتش بزرگ و افتخارآمیز است.

سه. قرار بود تحریم‌ها از روز اجرای برجام بالمره لغو شوند. این‌که خیلی خوش‌بینانه بود، اما حداقلش آن بود که مدافعان برجام، معتقد بودند دیوار تحریم‌ها ترک برداشته است. با استدلال بند اول و مثال بند دوم، بر این باورم که دیوار تحریم‌ها در آن مقطع، به‌واسطه آن‌که کارایی و تأثیرش در نظر حریف، قطعی شده اتفاقا بالاتر رفته و با سیمان مستحکم‌تر شده است.

می‌پرسید اگر آن شیوه جواب نمی‌دهد پس راه‌حل چیست؟ تقویت از درون و نترسیدن و جدیت در بیرون مرزها چاره کار است. اعزام نفتکش‌ها و صادرات رسمی و نه با چند واسطه، آن‌هم در اوج تحریم‌ها، به کشوری که نزدیکی جغرافیایی به عامل اصلی تحریم‌ها دارد، به‌خوبی راه درست را نشان داده است.

هرچند راه درست از پیش نیز مشخص بود، اما امروز با تجربه بیشتر و اطمینانی بالاتر، آن را پی خواهیم گرفت. به همین دلیل است که اعزام چند نفتکش به ونزوئلا، عامل سرافرازی کشور است. دشمن وقتی دست از اهرم تحریم می‌کشد که در آن تأثیری نیابد. دیوار تحریم‌ها تازه ترک برداشته است.    

*روزنامه نگار

انتهای پیام/*